De school tuin

Ik staarde een tijdje naar zijn ogen terwijl ik liet door dringen wat hij tegen me zei. Het duurde een tijdje, maar op den duur begon ik het te begrijpen. Ik opende mijn mond om iets te zeggen, maar er kwam niets uit. Ik bleef hem aan staren en dacht na. Er waren voordelen aan. De brandende pijn zou waarschijnlijk weg gaan en de verleiding om iemand te bijten als hij zou bloeden, zou minder worden. "Ik," begon ik. "Ik doe je pijn?" Het leek alsof ik het vroeg, maar eigenlijk was het een opmerking. Als ik mijn tanden in zijn huid zou zetten, dan zou het toch pijn moeten doen?

'Nee, Je zal me geen pijn doen. Mijn wonden genezen sneller. Echt waar. Je zal me blij maken door jezelf niet ziek te maken..' zei ik tegen haar. Ik hoopte dat ze het niet erg vond. Het was zoiets als bloeddoneren, ik had er geen problemen mee. Ik staarde terug in Yumi's ogen.

Mijn handen begonnen een beetje te trillen. Ik sloeg mijn ogen heel even neer en slikte. Het was alsof ik het niet kon weigeren, omdat hij het zelf aan bood en ik er zo naar verlangde. Niet bewust, maar ik wou de pijn weg. De neiging om alles wat bloed bevatte te bijten. "Beloof je me, dat als ik je pijn doe dat je gaat schreeuwen? Dat je me van je af duwt?" Ik slikte. "En dat je niet kwaad op me bent?" Mijn ogen keken hem smekend aan.

Ik keek naar Yumi. 'Dat beloof ik. En natuurlijk zal ik niet kwaad op je zijn want ik heb het zelf voorgesteld. Jij moet dan wel beloven dat je naar me toe moet komen als je bloed nodi hebt.' zei ik tegen haar. Ik maakte een paar knoopjes van mijn blouse los zodat ik haar de ruimte kon geven.

Ik keek hem een tijdje aan. "Alleen als ik je geen pijn doe," fluisterde ik. Ik liet mijn ogen naar zijn nek glijden en keek hem toen voorzichtig aan. Ik hield mijn adem even in en probeerde me te concentreren. Ik keek naar de grond die onder mijn voeten zat terwijl ik wat heen en weer schoof op het muurtje. Ik vroeg me af of ik me niet eeuwig schuldig zou voelen, maar de drang om bloed te drinken leek te groot om dit af te wijzen.

Zachtjes zuchtte ik. 'Je doet me geen pijn. Kom op, doe het maar..' zei ik tegen haar. Ik keek naar Yumi. 'Je hebt het gewoon nodig. Klaar. Geen discussie meer nodig.' zei ik tegen haar. Ik keek naar Yumi en beet een beetje op mijn lip.

Ik keek hem een tijdje aan terwijl mijn ogen opnieuw langzaam naar zijn nek gleden. Ik opende heel even mijn mond en boog mijn hoofd wat naar zijn nek toe terwijl ik diep in ademde. Het duurde een tijdje, maar het ging sneller dan dat ik zelf door had. Ik zette mijn tanden in zijn nek en beet voorzichtig terwijl mijn ogen steeds roder werder. Ik proefde wat bloed en dat was het moment dat ik door beet en het bloed wat sneller begon te drinken. Ik sloot mijn ogen. Het was fijn. Het leek net of ik liters water op slokte, maar dan anders.

Ik hield mijn hoofd een beetje schuin. Ik gaf haar zo de ruimte. Ik had een klein glimlachje op mijn gezicht omdat ze het toch gedaan had. Mijn ogen schoten even naar Yumi's hoofd. Het deed me echt geen pijn. Ik was blij dat ik haar kon helpen. Ik gaf haar een zacht kneepje in haar schouder ter goedkeuring.

Ik voelde zijn hand lichtjes in mijn schouder knijpen, maar aan de andere kant voelde ik het niet. Alsof ik nogal afwezig was. Ik bleef het bloed drinken en wist dat mijn ogen steeds roder werden. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken dat ik hem leeg gedronken had, maar ik proefde nog steeds bloed en ik bleef steeds meer door drinken. De pijn in mijn keel werd al minder, maar het was nog wel aanwezig. Ik vroeg me af of dat ooit weg zou gaan, terwijl ik op het zelfde moment geen enkele gedachte aan mijn hoofd had.

Ik glimlachte een beetje en liet Yumi rustig haar gang gaan. Ik zou vanavond zelf weer drinken dus veel last had ik er niet van. Natuurlijk moest ik wel bekennen dat ik in een nacht van meerdere mensen dronk.Ik nam telkens maar een klein beetje zodat ze er niks van merkten. Ik liet Yumi's schouder weer los.

Het leek alsof mijn lichaam wat verzwakte. Ik zette mijn hand voorzichtig tegen zijn borstkas aan zodat ik niet opeens om zou vallen. Ik bleef drinken. Het leek verslavend te werken, alsof Akio me van zich af moest slaan aangezien ik anders niet los zou laten. Ik dacht aan bloed, dacht aan dit moment. Ik had nooit gedacht dat ik iemand zou bijten. Nooit.

Ik voelde Yumi's hand en dacht aan mijn eerste keer drinken. Ik hield haar arm vast voor de zekerheid zodat ze niet kon vallen. Ik bedacht dat ik dat bij mijn vader voor het eerst gedronken had. Het was zwaar geweest voor mij, het was totaal nieuw. Vroeger had mijn moeder natuurlijk wel bloed gegeven maar die keer had ik zel moeten bijten.

Ik vroeg me af of de persoon die mij had gebeten dit ook voelde. Ik zou niet zeggen dat ik het goed van hem vond, maar ik snapte het wel. Dat nam niet weg, dat ik het hem nooit zou vergeven dat hij mijn broer had vermoord, maar dat was een ander verhaal. Ik dronk nog wat en bedacht me dat Akio er ook nog bij zat. Ik opende even mijn ogen en nam nog één slok voordat ik hem los liet. Ik boog wat terug naar achteren en keek hem met deze keer fel rode ogen aan terwijl ik met mijn handpalm, die eerst nog op zijn bortkas steunde, mijn mond afveegde.

Ik hield haar arm nog even vast en keek in haar rode ogen. Ik was erachter gekomen dat de mijne ook rood waren als ik net bloed gedronken had. Ik veegde nog snel een druppel bloed van haar kin af en stopte mijn vinger in mijn eigen mond. Daarna legde ik mijn hand even in mijn nek en maakte er een kleine ijslaag. 'Voel je je beter?' vroeg ik haar.

Ik keek even naar zijn nek en keek hem toen weer aan. Ik moest toegeven dat ik me sterker voelde en dat de pijn in mijn keel voor het meeste weg getrokken leek te zijn. Ik beet zachtjes op mijn lippen en knikte. "Ja," zei ik zachtjes. Ik keek naar zijn hand die op zijn nek lag en slikte even. "Akio," fluisterde ik zachtjes. "Ik." Ik slikte even. "Hoe kan ik je bedanken?" vroeg ik zachtjes.

Ik haalde mijn hand even van mijn nek want er lag nu een dun laagje ijs. 'Dit gewoon blijven doen als je het nodig hebt want ik heb er geen probleem mee.' zei ik tegen haar. Ik glimlachte een beetje naar haar. Ik bekeek haar gezicht even. het was helemaal schoon en ze zag er beter uit vond ik. Zelf had ik er geen moeite mee.

Ik bleef hem aan kijken en slikte. "Heb je geen pijn?" vroeg ik terwijl ik mijn blik op het dunne laagje ijs wierp. "Wil je niet schreeuwen?" Ik was bang dat hij het inhield, voor mij. Ik hoopte niet dat de wond die nu in zijn nek zat te veel zou op vallen. Misschien zou iedereen bang zijn, wetend dat ik de enige zou kunnen zijn die hem kon bijten. Ik bleef hem aan kijken en glimlachte dankbaar.

Ik glimlachte naar haar en bleef in haar ogen kijken. 'Ik heb geen pijn, hoef het ook niets uit te schreeuwen. Ik plak er straks wel een pleister op.' zei ik tegen haar. Ik had geen probleem met het feit dat ze me gebeten had omdat ik toch al vampier was. Volgens mij kon ze me geen volledige vampier maken. Of kon ze dat wel. Ik beet op mijn lip terwijl ik wegkeek terwijl ik nadacht.

Ik keek hem aan en zag dat hij weg keek. "Is er iets?" vroeg ik zachtjes. Ik hield mijn adem even in terwijl ik glimlachte. Het leek alsof ik opeens nogal veel energie had gekregen. Ik likte nog eens langs mijn tanden dan vooral langs mijn hoektanden terwijl ik Akio aan bleef kijken. Ik was blij dat ik hem had leren kennen.

'Ik zat te denken.. Over het ding of jij mij een hele vampier kon maken doordat je mij gebeten hebt of dat dat alleen kan als je door een volbloed vampier gebeten wordt..'sprak ik mijn gedachtes uit tegen Yumi. Ik was blij dat ik met iemand kon praten die me tenminste een beetje begreep. Ik keek haar weer aan, recht in haar ogen. Mijn ogen zeiden niet veel.

Ik schudde mijn hoofd even. "Ik ben ook niet gebeten door een volbloed vampier," fluisterde ik. Ik beet eventjes op mijn lippen hield diep adem. Ik keek naar zijn niets zeggende ogen en slikte even. Alsof ze leeg waren, niets bevatten. Ik beet zachtjes op mijn lippen terwijl ik diep in ademde.
-
Aw, ik moet gaan. :c
Tot morgen en slaaplekker! :3

Slaap lekker!
En morgen tot maandag ben ik niet Weekendje weg.. Maar doeiitjes.
~

Ik keek Yumi aan en beet ook op mijn lippen. 'Ik weet niet wanneer je een verschil merkt.' zei ik zacht. Ik wist dat ik als halfvampier de voordelen had omdat ik zeker wist dat ik dingen kon eten. Van vampiers wist ik dat niet. Ik keek Yumi aan en ik merkte niet dat onzekerheid zich in mijn vaste blik mengde.

Aw! :c Veel plezier dan. :3
-
Ik keek hem een tijdje aan en sloeg mijn ogen neer. "Eh." Ik dacht na. "Je hebt niet meer zoveel behoefte aan eten. Wanneer je het doorslikt, is het net of je lucht in ademt, alleen je voelt dat er iets door je keel gaat." Ik bekeek hem even en wierp mijn ogen op zijn nagels. "Die worden wit." Ik keek hem weer aan en dacht na. Wat was er nog meer anders? "Ik weet niet of jij veel moeite hebt met bloed, aangezien ik vanmiddag echt naar je op keek, maar ik denk als je een vampier wordt dat dat moeilijker gaat worden." Ik hield mijn adem even in en bleef hem aan kijken. "Je hoeft niet meer slapen. Bij het minste geluidje heb ik mijn ogen alweer open." Ik slikte en probeerde me te blijven concentreren, maar ik wou nog één ding zeggen. "En, als jij bloed nodig hebt, dan weet je me te vinden," fluisterde ik. Ik had dan misschien niet echt mensen bloed, maar er zat zeker bloed in mijn koude, harde lichaam.

Dankje
_________

Ik keek naar Yumi nadat ze uitgepraat was. Even keek ik rond en keek ik naar mijn handen en vroeg me af hoe snel zo'n verandering plaats zou vinden als die al bij mij plaats zou vinden. 'Ja, ik denk dat als ik verander het te zwaar voor me zal zijn om telkens weg te gaan..' zei ik zachtjes. Even keek ik naar het gras en daarna keek ik weer naar Yumi. Ik was geboren als halfvampier, dat was anders. Maar zij was gebeten.. Anders had je ook niet zo'n moeite met bijten.

"Het went wel," fluisterde ik zachtjes. "Echt." Ik slikte en dacht een tijdje na. Het was misschien niet altijd even leuk geweest, maar na een dik jaar had ik het geaccepteerd, was ik over het feit heen dat het allemaal niet even goed gegaan was. Het enige wat ik nooit had geaccepteerd was de moord op mijn broer, terwijl hij mij juist wou helpen. Een poging deed om mij gewoon een mens te laten blijven. Ik sloeg mijn ogen even neer. "Het spijt me." Als mens had ik dat nooit gezegd, als vampier had ik de zin jammer genoeg te vaak moeten gebruiken.