De school tuin

Ik voelde de persoon zijn hart snel kloppen, ik voelde het gewoon alsof ik het recht voor men had liggen. Ik voelde hoe zwak hij nu wel niet was, ik zou hem met een knip in mijn vingers hem een hartstilstand kunnen geven, zijn adem afnemen dat op een korte tijd haperig was geworden. Ik legde mijn hand regen mijn voorhoofd en beet op mijn lip. Ik wou dit niet voelen, het leek alsof ik nu hier de slechterik was. Het was lastig en vreemd. 

Ik keek naar het ding dat nu voor me stond. Zijn handen aan zijn lichaam geplakt. Ik liet mijn zwaard vallen en deed er een stap naar toe. Ik pakte mijn dolk en stak het in zijn hart. Toen ging het snel voor mij. Ineens voelde ik ontiegelijk veel pijn in mijn schouder. Het ding beet me terwijl hij dood lag te gaan.

Ik gromde harder, liet deze keer Samantha los en sprong op de gedaante af waarna ik hem tegen de grond duwde. Toch hield ik me in als het om het bloed ging. Ik bleef dreigend grommen en wachte tot dat hij nergens meer aan kon denken. Tot dat hij zich niet meer kon bedenken dat hij terug moest slaan.

Ik liet de dolk los en keek naar Yumi. Mijn hand ging gelijk naar mijn schouder die hevig bloedde. Hij had een stukje van een grote ader opengehaald. Ik zakte neer op mijn knieen omdat mijn benen een beetje aan het knikken waren. Er was gewoon een stukje vlees weg. Alsof ik opgegeten werd. Ik was er gewoonweg verdoofd door

Nee! Dat was het eerste dat door mij heen ging. Ik was me er van bewust welke pijn hij voelde, maar wou kosten wat kost Akio ook laten leiden. Nu voelde ik me nog slechter. Zij had het vampier zijn, zij kon het snelle bewegen, het bijten enbhzd de kraht, inclusief vuur. Ik had alleen telekinese. Ik klemde mijn kaken op elkaar en liep naar Akio toe. Voorzichtig legde ik mijn handen op zijn borstkas en keek naar de wonde. Het was een lelijke. Ik dwong mijzelf mijn misselijkheid van mij af te zetten, hij ging voor

Toen ik merkte dat hij zich over had gegeven kroop ik omhoog. Ik draaide me langzaam om en keek met starende ogen naar Akio. Ik hield even mijn adem in. "Akio," fluisterde ik. Ik kroop voorzichtig naar hem toe en hoe moeilijk het ook nog was, aangezien ik de smaak nog steeds proefde, ik beet hem niet. Ik trok mijn vest uit die ik over mijn t-shirt had gedaan en hield hem bij zijn rug wat omhoog waarna ik het vest om zijn wond bond. Ik keek even naar Samantha en slikte.

Ik voelde de tranen in mijn ogen pikken en haalde eens haperend adem. Ik keek naar Yumi die haar vest rond zijn wonde deed en slikte. Ik was bang dat ik hem kwijt zou geraken,.. "Akio,.." begon ik zacht. "Niet weggaan, Oké?" vroeg ik zachtjes. Je hoorde dat mijn stem onvast was. "Ik wil je niet kwijt. " Ik wist niet wat zo'n beet hem kon doen, zou hij doodgaan, of zou het zo weer healen

Ik keek een beetje beduusd van Samantha naar Yumi. 'Hij is dood. En ik zal niet weggaan. Dat beloof ik je' fluisterde ik. Ik zocht Sams hand en pakte die zwakjes vast. 'Beloofd..' zei ik zacht tegen beiden. Ik keek even naar Yumi die mijn wond verbond. Ik had veel bloed verloren want mijn hele blouse zat onder en het droop zachtjes op het gras. Ik keek gedesorienteerd om me heen.

Ik keek naar Akio en voelde de tranen die nog niet eens volledig weg geweest waren terug komen. Ik keek naar Samantha en toen weer naar Akio. Het was gewoon letterlijk het zelfde verhaal. Hij werd gebeten en het zag er niet goed uit. Mijn broer was gebeten en het zag er niet goed uit. Ik veegde mijn tranen snel af aangezien ik niet wou dat iemand het zag. Ik zag dat mijn vest wat roder begon te worden en merkte hoe mijn ogen steeds donkerder werden. Ik sloeg mijn ogen neer en keek vanuit mijn ooghoeken naar Samantha. Het leek me niet echt geschikt om nu ook te zeggen dat hij niet weg mocht gaan, dat zou me niet echt ondersteunen in het verbergen van mijn tranen. Maar ik dacht het wel.

Ik kneep lichtjes in zijn handen en sloot mijn ogen. Ik hoopte dat hij zijn belofte zou nakomen,.. "We moeten hem naar de ziekenboeg brengen." zei ik en beet zacht op mijn lippen. "Hij is er slecht aan toe en ik denk niet dat hij het nog lang zal uithouden zinder enige verzorging" zei ik, en keek naar Yumi. Een nadeel. Ik was niet zo snel als Yumi, dus ze zou hem moeten brengen of hij zou dood zijn voor we er waren  

Ik knipperde even moeizaam. Verstond wel wat ze zeiden. 'Ik loop wel, als jullie me een beetje kunnen helpen..' zei ik tegen ze. Ik keek Yumi en Sam even aan. Ik vroeg me af of ze dit op de ziekenboegwel genezen konden. Natuurlijk,dit was mijn boete voor het doden. Gelijk zag ik het beeld van mijn vader weer en slikte moeizaam.

Ik keek naar Akio en slikte terwijl ik mijn adem nog steeds in hield. Ik wreef even met mijn hand over mijn voorhoofd heen. Ik kon het wel. Het enige wat moeilijk zou worden, was hem op tillen. Als vampier was ik misschien wel sterker, maar, zo sterk. Ik sloot even mijn ogen en was opgelucht toen ik hoorde wat hij zei. Ik deed één van zijn armen om mijn nek zodat hij kon leunen. Ik draaide me verbaasd om. "Ja," zei ik zachtjes. "Tuurlijk." Ik slikte. Ik zou alles doen om hem te helpen. Alles.

Ik knikte en schoof mijn arm onder zijn schouder, maar zette er geen steun op zodat het geen pijn zou doen. Ik trok hem recht en hielp een beetje met mijn kracht om hem recht te houden. Ik wou nooit meer in iemand zijn lichaam zitten als ik daarjuist had gedaan. Het was eng, en in wou niet de macht hebben over een persoon. "Hou nog eventjes vol,.. " zei ik zacht. Het zou wel goed komen,. Omdat ik zijn pijnlijke arm had had ik mijn arm om zijn middel geslagen, om minder druk op zijn schouder te zetten.

Ik stond overeind en verbeet de pijn. Ik kon niks uitbrengen omdat ik mijn kiezen strak op elkaar had. Rustig liep ik mee. Ik deed mijn best om het vol te houden, als ik er niet snel was zou ik flauwvallen wist ik want ik werd soms al wat lichter in mijn hoofd dan dat de bedoeling was.

We moesten nog een klein eindje doen, maar het was niet zo veel meer. "Nog eventjes." Sprak ik hem moed in. Ik wou niet dat er hem iets zou overkomen, hoewel ik echt niet sneller als dit kon. Ik kon zelfs over mijn eigen voeten struikelen. "Je had het me beloofd hé." Hielp ik hem herinneren. Ik wou niet dat ik hem kwijt zou spelen. Ik zag de school alweer in beeld komen, en ook het aparte lokaal voor de ziekenboeg.

Ik sloeg mijn ogen neer, durfde eigenlijk niets te zeggen. Eerlijk gezegt was ik bang dat Samantha me als concurrent aan zag en dat was niet mijn bedoeling, dus ondanks dat ik aan wou bieden om het kleine stukje verder met hem te rennen, hield ik me stil. Ik sloeg mijn ogen neer en keek naar mijn voeten. Ik durfde hem niet aan te kijken, bang dat ik er van zou schrikken hoe hij er aan toe was.

Ik liep door. Nog even herhaalde ik in mijn hoofd. Nog heel even.Ik bleef voor me uit kijken. Ik had het beloofd. Ik kon mijn belofte aan Sam niet breken. En ook niet aan Yumi dat als ze me nodig had want dan moest ik er voor haar zijn. Het hield me overeind.

Toen we aankwamen vielen we bijna letterlijk met de deur in huis. De verpleegster schrok hard toen we Akio naar binnen sleurde. Natuurlijk zou ze geschrokken zijn.. Ze pakte hem over en legde hem op het ziekenbed. Ze pakte de vest van Yumi er af en ik slikte. Ik wou dit niet zien.. Ik wendde mijn blik af naar de grond en haalde haperend adem.

Ik staarde voor me uit en kon het toen niet laten om één blik op Akio te werpen. Ik bekeek zijn gezicht, zijn schouder, het bloed, zijn gestalte die op dit moment redelijk zwak was, alles. Ik liet mijn ogen over hem heen glijden, keek toen even in zijn ogen en wende mijn blik toen weer af om opnieuw voor me uit te staren. Ik hield diep adem en slikte. Ik keek naar de vrouw die hem hielp en ging toen naar de hoek van de kamer lopen en liet me tegen de muur aan zakken waarna ik ging zitten. Ik moest me even op iets anders concentreren dan op het bloed. Ik hield Akio ondertussen in de gaten en slikte.

Toen ik lag voelde dat prettig.Zachtjes kermde ik toen het vest eraf gehaald werd. Ik zocht even naar de ogen van Yumi en Sam, Ik zag dat Sam naar de grond keek en snapte het wel, ik zocht Yumi's ogen want anders zou ik de mijne even sluiten. Ik was zo moe. Net toen ik ze vond en een klein beetje glimlachte vielen de mijne dicht.

Ik zag hem glimlachen, ik wist het zeker. Maar toen ik zag dat zijn ogen dicht vielen stond ik meteen op. "Akio," zei ik zachtjes. Hij mocht niet opgeven. Niet nu. "Akio, toe nou." Ik slikte mijn stem die oversloeg weg. Volgensmij had ik nog nooit zoveel angst gevoeld om iemand te verliezen. Ik merkte dat er deze keer wel tranen over mijn wangen rolden en hoe ik ook mijn best deed om ze te verbergen, het lukte me niet meer. Ik liep naar het bed toe en keek naar hem. "Alsjeblieft," smeekte ik. Ik beet op mijn lippen en veegde zo nu en dan met mijn mouwen over mijn wangen heen om de tranen weg te halen.

Op een gegeven moment voelde ik de geur van bloed mijn neusgaten binnen dringen en kon het niet laten om mijn ogen heel eventjes op Akio zijn lichaam te richten. Het leek alsof mijn hart eventjes stilstond. Het volgende moment zag ik Yumi naar hem toe gaan en mijn hart begon sneller te kloppen. Ik kreeg het benauwd, ik leek wel in Shock. "Nee.." Stootte ik moeilijk uit. Hij had het beloofd, hij kon toch niet.. Nee!..

Ik kermde zachtjes omdat de wond prikte. Ik verbeet de pijn een beetje. Een milimeter opende ik mijn ogen, meer kon ik niet en ik zag Yumi en Sam bij me staan. Ik was toch niet dood schoot er door mijn hoofd. Zachtjes ademde ik in en uit.

Ik zag de vrouw er wat bij staan. "Doe dan iets!" schreeuwde ik. Ik draaide me kwaad om en schopte tegen een stoelpoot aan toen ze er gewoon naar bleef kijken. De stoel viel om en ik schrok zelf van het geluid dat het maakte. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en liep wat heen en weer door de kamer terwijl de vrouw nu eindelijk een beetje in beweging kwam.

Ik zag en hoorde hem haperend uitademen en mijn lichaam bevroor. Ik bleef vastgenageld aan de grond staan en voelde me werkelijk machteloos. "Akio?" Fluisterde ik zacht, kleintjes. Mijn stem was omhoog geschoten en zacht. Ik was bang dat hij dood was. Hij mocht niet dood zijn.. Ik begon al te paniekeren voor ik zeker wist of het wel echt was. Mijn lichaam ontdooide een beetje bij het geluid van een stoel dat omviel. "Yu.." Mijn ogen vlogen naar de verpleegster die langzaam weer in actie kwam. -Sorry Guys, de verpleegster doet iets, maar zelf weet ik niet wat ik d'r moet laten doen, dus ze doet gewoon d'r werk ofzo.. XD-

~

Oei. XD
Moeten we niet naar euhrm.
De ziekenboeg? Zo'n apart ding aanmaken ofzo? XD