De school tuin

Samantha. 

Ik keek Yumi mooeilijk aan en zoog mijn longen vol lucht. "Jij hebt jou mening, ik heb de mijne. Van mij mag je me elk moment bijten, maar als jij dat niet wilt. Oké" ze was een vriendin, een van de beste. Als ze iets niet had zou ik alles doen voor haar, inclusief als men over het begrip bijten had. Ik keek weer naar Akio en glimlachte. Ik had het gevoel dat ik iets gemist had, iets belangrijk. Ik keek op toen ik wat geluid acter ons hoorde en hield mijn adem in. Buiten ons gesprek kon je hier een speld horen vallen. 
 

Toen ik wat hoorde stond ik meteen rechtop en begon zachtjes te grommen. Ik wou niet dat Samantha of Akio in gevaar zouden lopen. Ik liep naar het muurtje toe, klom er op en keek weer om me heen. Ik zag wat in een paar struiken bewegen en hield mijn ogen goed op de struiken gericht terwijl ik nog steeds zachtjes gromde.

Ik keek op toen Yumi op stond. Ondanks dat ze er zelf al stond kon ik het niet laten om ook op te staan en te kijken naar de struiken. Een dolk van ijs vormde zich al snel in mijn hand. Klaar om gegooid te worden. ik keek even naar Sam en beet op mijn lip. ik twijfelde og ik moest vertellen dat Yumi en ik elkaar gebeten hadden en mijn gedachtes waren ook nog half bij Yumi's bloed.

Een vlam van vuur ontstond in mijn hand. Waarschijnlijk kwam het doordat ik nogal veel energie voelde en kwaad was. Waarom wist ik niet, misschien omdat ik me nu bedreigd voelde aangezien er iets hier niet goed zat. Het duurde alleen een tijdje voordat ik het zelf merkte, na dat tijdje keek ik verbaasd naar de vlam in mijn hand. Schijnbaar had ik eerder bloed moeten drinken, ik had namelijk wel eens momenten gehad dat ik woedend was en vol met energie, erger dan dit. En op die momenten gebeurde er niets. Ik besloot me er niet veel van aan te trekken en keek toen weer naar de struiken.

Samantha. 

Ik voelde me niet zo lekker worden toen ik merkte dat er inderdaad iets was. Ze stonden klaar om aan te vallen, terwijl ik misselijk begon te worden. "Akio.." fluisterde ik zachtjes. Ik was doodsbang dat er hen iets ging gebeuren. Ik kon het niet laten en kroop ook met moeite weliswaar op het muurtje en volgde Yumi haar blik naar de struiken. Met een klein gebaar vlogen de struiken met wortel en al er uit. Evenjes zag ik een gedaante, maar al snel verdween hij weer tussen de bomen ietsjes verder. De persoon moest enorm snel zijn. Vaag hoorde ik nog wat gelach en hield mijn adem in.    

Behendig klom ik op het muurtje en zag nog net iets wegstuiven. Ik kende die lach ergens van. 'Ik ben zo terug.'zei ik tegen beide voor ik hem achterna stoof, ik was best snel en dat wist ik. Terwijl ik rende vervlogen alle gedachtes. Die lach was gewoon niet goed. Ik wist het zeker.

Ik gromde wat harder toen ik het gelach hoorde en sprong toen van de muur af waarna ik richting de struiken liep. Ik keek om me heen en snoof. Ik balde mijn vuist zodat de vlam verdween en zette mijn hand toen tegen een boom. Ik ging op mijn tenen staan en rolde met mijn ogen. Geweldig dat ik zo klein was. Ik zuchte diep en liet mijn ogen over de struiken glijden.

Samantha;;

Akio.. Verdomme, waarom ging hij die persoon achterna? Het klonk meer op een jongensstem, wat me nog banger maakte dan als ik al was. "Yumi.." Zei ik op een redelijk paniekerige toon. Ik sprong van het muurtje af en liep naar haar toe. "Waar is Akio?" Ik was veel te bezorgd dat er hem iets ging gebeuren..

Ik bleef rennen en delach herhaalde zich in mijn hoofd steeds luider. De begroeing werd dichter waardoor er soms takjes langs mijn gezicht zwiepten die schrammen en sneedjes maakten die begonnen met bloeden. Toch moest ik door gaan. Ik kende die verdomde lach ergens van. Ineens kreeg ik een ingeving. Het was de lach die ik gehoord had toen mijn zusje weg liep, de lach die ik gehoord had toen ik verdrietig op mijn kamer zat. Het was alsof ik gevolgd werd door iets en dat moest ik koste wat het kost bij Yumi en Samantha vandaan houden.

Ik hield diep adem en liep toen naar Samantha toe. "Ik kan het niet zien, Sam. Mijn kracht is vuur, niet gedachten lezen." Ik zuchte even en klom weer op het muurtje waarna ik op mijn tenen ging staan. Ik was ook wel bezorgd, het enige verschil tussen Sam en mij was dat zij het liet merken en ik niet. Ik kneep mijn ogen tot fijne spleetjes. Als Akio iets hoorde, waarom hoorde ik dan niets. "Sam, ben je gauw misselijk?" vroeg ik snel. Ik wou haar hier niet alleen laten, ik moest eerst haar in veiligheid brengen en daarna ging ik Akio zoeken.

Samantha;

Langzaam knikte ik. Ik vond het niet eerlijk. Hiervoor had ik geen kracht nodig dat op Gedachten lezen trok om te weten wat er nu door haar hoofd heen ging. "Neen, ik wil mee." Zei ik, alsof ik het haar had horen zeggen. Hiervoor kende ik haar al veel te goed. "Ik ga mee, ik wil ook iets doen." Het leek alsof ik hier niets in mocht doen, dat ik een zwak iemand was en zij al het werk moesten doen. Dat zij in gevaar waren.. Ik wou het niet op mijn geweten hebben.. Ze onderschatte me. Ze wisten niet hoe ver ik was gevorderd in mijn kracht. Wáár ik toe in staat was. Niet zomaar dingen verplaatsen. Dit ging vele dieper.

Ik balde mijn vuisten en keek naar Samantha en ging toen op het muurtje zitten. Ik was bang dat als ik bij haar weg zou gaan, dat zij ook achter Akio aan zou gaan en dat Akio dan teleurgesteld in mij zou zijn aangezien ik haar niet in de gaten hield. Ik wreef vermoeid over mijn voorhoofd heen. Dit deed me denken aan vier jaar terug, de angst, de spanning, het niet weten wat je moet doen.

Ik stopte toen ik iets voor me zag dat bleef staan. Het was een klein grijsbruin wezentje, uitgemergeld en met uipuilende gemene zwarte ogen. Snel veranderde hij in een jongen. Een vormveranderaar. Weer die lach, hij ging bij mij door merg en been en toch wist ik mijn dolk omhoog te brengen en vervormd hem tot zwaard. 'Ga hier weg.' zei ik met vaste stem.

__
Ga slapen.
Trusten ♥

Samantha;;

Ik hield mijn adem in en keek eventjes naar Yumi. "We moeten hem gaan zoeken." Zei ik zachtjes. Ik was bang dat er hem iets was overkomen. Ik was echt bang dat ik hem zou verliezen ofzo. Ik wist niet waar toe hij in staat was, als het überhaupt iets was.. Ik legde een hand tegen mijn voorhoofd en sloot mijn ogen. "Yumi, alsjeblieft." Smeekte ik.
~

Slaapwel. <3

Ik hield mijn adem in toen ik Akio zijn stem hoorde. Ik keek op en stond toen toch maar weer op. Ik wou hem zo graag mee helpen, maar ik wou niet dat hij boos op me zou worden. Ik knakte gespannen mijn vingers en keek om me heen. Het leek zelfs een beetje terug te komen. Mijn broer rende weg, om mij te helpen, terwijl er iemand bij mij achter bleef zonder dat we het beide door hadden. Met mij liep het nog redelijk goed af, ik was dan wel een vampier geworden, maar ik leefde nog. Beter gezegt, ik had nu een eeuwig leven. Mijn broer, hij was vermoord. Ik keek even achter me en kreeg toen grote ogen. "Akio," fluisterde ik. Ik was bang dat hij ook vermoord zou worden. Dat het zich letterlijk opnieuw zou afspelen. Ik hield mijn adem in en schudde mijn hoofd. Ik pakte Samantha bij haar arm, bukte zodat ze op mijn rug terecht kwam en begon te rennen. Deze keer had ik tranen in mijn ogen, waarom wist ik niet. Misschien bang, om weer één van de belangrijkste personen die ik kende te verliezen.
-
Slaaplekker. ♥

Lekker geslapen!
-

Ik keek naar de vormveranderaar die er nu precies als mijn vader uit zag. Zo kon ik hem niet aanvallen. Moeilijk slikte ik en ik hief mijn zwaardd tegelijkertijd hief mijn nepvader een zwaard dat in zijn schede hing. Ik maakte aanstalten om aan te vallen, deed een stapje naar voren en sloeg naar het been. Kleng, hij wer gestopt. Ik keek de vormveranderaar aan. Kon hij ook zo goed zwaardvechten? Ik vroeg het me af want als dat zo was dan was ik zeker verloren. Vroeger ontwapende mijn vader me met een hand op zijn rug.

Mooizo! :3
-
Ik hield diep adem en bleef door rennen tot dat ik zeker wist dat ik Akio in de verte zag. Met zijn lengte was dat niet zo heel moeilijk. Ik bleef even stil staan, maar hield Samantha alsnog wel vast. Ik wou nog steeds niet dat hij boos op me werd. Ik hield diep adem en dacht na.

Jij ook lekker geslapen?
-

Ik keek naar datgene wat er voor me stond. Met moeite wist ik zijn slag te blokkeren. Snel maakte ik kleine haast onzichtbare ijssplinters en liet ze naar hem toevliegen terwijl ik uithaalde. Natuurlijk wist ik dat hij ze kon zien maar hij moest mijn slag verdedigen en dus begroeven de ijspegels zich diep in zijn huid en ik trok ze er weer uit. Het bloed droop eraf en ik kon het met moeite aanzien.

Ik slaap altijd lekker, ahah. xd
-
Ik gromde even toen ik het bloed zag en zette snel een stap achteruit. Ik wou hem niet bijten en al helemaal niet waar Samantha bij was. Automatisch zorgde mijn woede er voor dat er een vlam achter en naast de persoon verscheen. Het enige waar hij nu nog langs kon was voor zich uit en daar stond Akio. Ik hield diep adem. Ik wou hem gewoon laten weten dat ik er ook voor hem was, als er iets gebeurde.

Mooizo
-

Ik keek even naar de vlammen en wist dat Yumi in de buurt was. Ik beet op mijn lip. Ik zag alleen mijn vader en langzaam kwamen er tranen in mijn ogen. Ik kon mijn zwaard niet door zijn borst steken. 'Papa..' vormden mijn lippen in stilte. Ik hoorde de lach weer.

Ik hoorde zijn woorden en keek naar de persoon die voor Akio stond. Ik hield mijn adem in en beet zachtjes op mijn lippen. Was dit zijn echte vader of had hij zich gewoon zo vervormd? Ik slikte even terwijl ik Samantha nog steeds vast hield en dat koste me een beetje moeite aangezien ik nogal wat energie verloor door het vuur. "Akio," fluisterde ik opnieuw. Ik wou niet dat er iets met hem gebeurde. Ik veegde snel de tranen die overgebleven waren uit mijn ogen en hield diep adem.

Ergens wou ik enorm graag uit haar armen graken, maar aan de andere kant moest ik Yumi tegenhouden van een grote fout. Ik haalde gebrekkig adem toen ik het bloed zag en kneep wat in de arm van Yumi. Ik voelde me niet goed en was bang dat ik ging overgeven, maar hield me sterk. Dat was vergend waar mijn vader me steeds had opgewezen, ik had de kracht niet om iemand te vermoorden, ik was Gewoon enorm zwak. Ik was gewoon een veel te emotioneel persoon. "Akio.." zei ik zachtjes 

Ik keek een tijdje naar het bloed en probeerde me op iets anders te concentreren. Ik gromde niet meer zo hard, maar je hoorde nog wel dat ik gromde. Ik hield mijn adem in en slikte. Als dit al Akio zijn vader was, dan was ik nie de persoon die het recht had om hem te vermoorden. Ik slikte.

Ik hield diep adem en keek voor een tijdje Yumi zwijgloos aan. Wat als die jongen toch nog iets ging doen? Ik zou moeten ingrijpen. Ik had al wel gehoord over het besturen van iemand zijn lichaam in de telekinese, maar had het nog nooit uitgetest, laatstaan dat ik het eens nodig had. Ik sloot weer mijn ogen en stond in gedachten voor de persoon. Zijn handen plakte op een gegeven moment tegen zijn lichaam en ook zijn wapen viel tegen de grond. Ik opende mijn ogen en voelde hoe de energie door mijn lichaam stroomde. Ik hoorde een zwaard vallen en keek verbaasd op. Was het me gelukt?.. Ik was gewoon te bang op Akio te kunnen verliezen. Het maakte niet uit hij hierna boos zou zijn, ik wou hem kosten wat kort beschrmen.. Ik keek Yumi dankbaar aan, was blij dat zij hier was. 

Ik liet mijn vuur wat verspreiden over het zwaard heen waarna het veranderde in enkel een hoopjes as. Ik keek Samantha aan en had eigenlijk al wel door dat zij hier voor gezorgd had. Ik glimlachte vaag, maar het was nog steeds moeilijk om me verzetten tegen het bloed, vooral nu ik nog met Akio zijn bloed in mijn hoofd zat.