Grote Zaal

Ik gooide de lolly weg al had ik nog wel een nasmaak in mijn mond. Ik verveelde me echt te pletter. Zachtjes zuchtte ik en maakte een klein ijsstokje en begon daarmee weer wat van mijn zwarte nagels af te vijlen, ze groeiden veel te snel vond ik dus moest ik ze wel vijlen want knippen was geen doen. Ik keek nog even rond, we waren echt heel verschillend dus ik was heel benieuwd hoe we dit gingen redden met elkaar, wij zooitje ongeregeld.

Mijn starende blik, ving een andere starende blik op. Ik keek naar één van de jongens die zich op één bepaald persoon fixeerde. Ichiru. Ik keek even naar Ichiru, misschien was er wel iets grappigs aan hem. Tevergeefs, ik kon niets grappigs vinden. Ik keek weer naar de andere jongen en fronste.

Ik keek Ichiru weer aan. 'Ja, eigenlijk wel.' Zei ik met een soort rare grijns-glimlach. Ik was al blij dat niemand er echt iets over zei. Feeën waren onbekende wezens en nu zat er gewoon eentje op school. Ach ja, mijn soort kon zich niet eeuwig verstoppen.

Het liefst was ik nu gewoon weggegaan uit deze genante situatie,naar buiten,mezelf verdrinken in het water van de fontein. Maar als ik opgaf zou ik zwak worden gevonden. EnHELL. Als ik iets haatte was het wel zwak gevonden worden. Dus sloeg ik mijn armen over elkaar en bleef staan,terwijl de zware lucht in de zaal me bijna verpletterde.

Ik vroeg me af waarom er zoveel mensen hun aandacht richtten op de jongen met de witte haren. Niet dat ik het erg vond dat ik geen aandacht kreeg. Ik had niet zoveel met mensen en mensen hadden niet zoveel op met mij. ZO was het nou eenmaal, het kon me niet echt heel veel schelen. Ik keek nog een keer rond en stopte toen een chocoladekoekje in mijn mond.

Ik keek op toen ik iemand op iets hoorde kauwen. Ik zag een chocolade koekje en grinnikte. Als mens, had ik hem gesmeekt of ik ook een koekje mocht. Als vampier, keek ik alleen toe. Ik wreef even door mijn ogen. Ik was slaperig, niet echt moe en ik had ook geen slaap nodig, maar gewoon, slaperig.

De bewegingen die hij maakte, het bezorgde me kippenvel. Keer op keer. Al was het alleen maar een kleine beweging met zijn vingers, het was zijn borst die rustig op en neer ging elke keer als hij in en uit ademde. Alle kleine dingen, waar ik anders nooit op lette. Ik voelde alles. Het maakte me een beetje bang, waar was ik verdomme mee bezig? Ik leek wel een of andere flikker. Toen ik ontdekte dat een onbekend meisje mij fronsend aan stond te gapen keek ik met een verbeten gezicht weg. Gosh, ik was hier nog geen dag en ik werd nu al gek.

Ik keek naar het meisje dat opkeek toen ik een hapje nam van mijn koekje nam. Zij had gezegd dat ze een vampier was, natuurlijk. Ze kon het niet natuurlijk niet eten, dat was wel een nadeel van het vampier zijn. Daarom was ik wel blij dat ik maar halfvampier was. Misschien wil ik eigenlijk wel helemaal geen voledige vampier zijn. Ik kan nooit zonder mijn koekjes.

Ik ging tegen de muur aanzitten en staarde verveeld voor me uit. Niemand praatte met me,keek naar me of deed ook maar iets wat met mij te maken had kunnen hebben. Fijn,mijn half gestoorde Demonkant had al mijn kansen op een sociaal leven nu al verrot.

Ik keek nog even naar het koekje, dat inmiddels niet meer zo groot was en rekte me toen uit. "Dus," mompelde ik, om de stilte een beetje op te vullen. Ik beet op de binnenkant van mijn wang en keek toen in het rond. "Gezellig," voegde ik er aan toe.

Ik liet mijn vijl verdwijnen en keek even naar het meisje. Mijn koekje was al snel op. Ik glimlachte een beetje want het had me weer gesmaakt. Zachtjes zuchtte ik. Hoelang moest ik hier nog wachten. 'Zeg.. Weet iemand hoelang we hier nog moeten blijven?' vroeg ik hardop in niemand in het speciaal. Ik keek even rond.

"Geen fucking idee" gromde ik grof,ik had er zwaar de pest in.

Ik keek naar het meisje. Eigenlijk wilde ik iets terug zeggen maar ik had geen zin om chagerijnig te doen. Verder reageerde er niemand dus ik zuchtte. Wat moest ik hier, met deze mensen die elkaar niet heel erg leken te mogen. Ik zuchtte opnieuw maar weer eens. Even keek ik rond, was het wel een verstandige keuze van mij om hierheen te gaan. Mijn hart zei van wel en meestal had dat gelijk dus ik moest niet zeuren vond ik.

-had pc problemen en moest ff alles lezen xd-

Ik zuchte en keek op toen ik het gevoel had dat iemand naar me keek, het was een jongen emt zwart haar. Ik keek alweer op en toen weg, ik vroeg me af waarom hij keek. Was ik dan zo raar? langzaam beet ik keihrd op mijn onderlip

"Ik ga naar de fontein." mompelde ik tegen niemand. Ze luisterden niet naar me,dus ik zei het eigenlijk alleen tegen mezelf,zodat ik dat ook echt zou doen,en niet de eerste de beste trein terug naar Kyoto zou nemen.
Ik stond op en verliet de grote gymzaal.

Zachtjes en haast sierlijk kwam ik tot mijn grote spijt iets later als ik had verwacht. Volgens mij zou iedereen er al moeten zijn.. "Euh." Ik keek een beetje onwennig rond en beet op mijn onderlip. Nu voelde ik me helemaal een sukkel. Ik streek een paar rode lokken uit mijn haar en keek rond. "Sorry dat ik wat later ben.." Verontschuldigde ik me zachtjes, hoopte ergens dat iemand me had gehoord. Ik deed een paar stappen meer naar het centrale toe en keek eens rondom mij. Ze leken me wel allemaal vriendelijk?

Ik keek naar het meisje dat binnen stapte en lachte zachtjes 'achja.. het is nogal vaag hier dus ja' zei ik met een grinnik en keek toen naar mijn voeten. Ik haalde mijn armen uit elkaar en liet ze maar hangen langs mijn lichaam.

Ik keek op toen ik een jongen tegen me hoorde spreken en meteen kwam er een glimlach op mijn gezicht. Het leek alsof ik hier de enige vrolijke was, op deze jongen na. Hij probeerde het teminste toch. "En jij bent?" Vroeg ik nieuwsgierig. Ik gaf mijn ogen eens kort de mogelijkheid hem eens te inspecteren, maar al snel waren ze weer op zijn gezicht gericht. "Sam." Zei ik en stak beleefd mijn hand uit.

Ik hoorde wat het meisje zei en zag dat ze haar hand uit stak, ik pakte haar hand om het te schudden. al meteen liet ik haar hand los 'Mijn naam is Ichiru' zei ik zacht. Ik werd een beetje afgeleid doordat ik net opmerkte dat een jongen naar me keek, mischien zou ik hallo tegen hem moeten zeggen zoals Samantha tegen mij deed.

Ik snapte niet echt waarom men hier zo druk over deed, komop, het was toch alleen maar een kleine kennismaken? Elkaar eventjes de handschudden en eens een vriendelijke 'Hallo' was toch niet teveel gevraagd? Ik liet mijn ogen eens kort de omgeving verkennen en zuchtte zacht. Het was me opgevallen dat er nog twee meisjes rondliepen, voor zover ik kon zien. Eentje was daarjuist weggegaan.. Er was ook nog een andere jongen, op Ichiru na. Hij leek.. Een beetje gefrustreerd, alsof hij niet snapte wat het nut van alles was. Het leek dat hij ergens mee zat, hiervoor had ik geen jaren ervaring voor nodig, je kon het gewoon van zijn gezicht aflezen dat hij hier niet graag was. Wie was er hier nu wél graag? Ik wendde mijn blik weer af en slikte.

Ik keek naar Sam glimlachte vriendelijk, ik draaide me om en keek naar de jongen die me net zo raar aan staarde. Ik besloot hallo te gaan zeggen, ik liep naar de jongen. Eventjes om kennis te maken aangezien hij zo raar keek, 'Uhm' zei ik zacht terwijl ik hem aan keek 'Hallo.. ik ben Ichiru... en jij?' vroeg ik zacht en stak mijn hand maar uit. Sociaal was ik niet maar omdat hij zo raar keek wilde ik stiekum weten waarom hij keek. was ikr aar?

Ik keek naar het nieuwe meisje dat is binnengekomen, Sam. Ik had niet echt de zin om iets bij te dragen aan dit gesprek. Ik draaide me om en liep naar de hapjestafel.

Ik keek kort naar het meisje dat me voorbij liep en fronste mijn voorhoofd. Een goede dag kon er dus ook niet af? Ik beet op mijn lippen en keek kort naar de grond toe. Attent hoor.. Wat hadden ze hier toch? Alsof iedereen een pik had op al de rest? Vielen de personen dat zo slecht mee? "Fijn." Mompelde ik een beetje teleurgesteld tegen mijzelf en streek opnieuw wat haar uit mijn gezicht. Zoals altijd zat het speels voor mijn gezicht, maar mijn ogen zag je nog wel goed. Ik had deze keer een speels mouwloos shirtje aangedaan omdat ik het gewoon veel te warm vond.

Ik staarde naar zijn hand, het was duidelijk zijn hand. De lichte kwetsbare huid, en de blauwe aderen die vlak onder zijn huid liepen. Daarna keek ik naar boven, recht in zijn ogen. Hij was iets groter dan ik was, wat een afgang. Hij had doorgehad dat ik zo naar hem staarde. Natuurlijk, het was ook zo opvallend geweest. Ik wist nooit iets subtiel te brengen, daarom hadden ze mij altijd als eerste gezien vroeger. Ik was altijd de pineut geweest als ik afkeek of een spelletje staren speelde in de klas. Ik voelde hoe ik het benauwd kreeg, benauwder dan ooit te voren leek het wel. "Hallo," probeerde ik nog op een redelijk normale manier over mijn lippen te persen. Ik probeerde een nonchalante houding aan te nemen maar mijn lichaam functioneerde niet op de manier dat hij zou moeten doen. Ik besloot maar om een hand in mijn zij te zetten en gaf met mijn andere hand een slap handje. Het feit dat ik hem aanraakte maakte me misselijk. Alsof mijn maag werd samengeknepen door twee zware stenen.

Ik hoorde het Sam-meisje fijn zeggen. Ik grijnsde. Met het cakeje in mijn hand liep ik terug naar haar. 'Tja, zo is het hier hea.' Ik keek haar glimlachend aan. 'Fijn en vooral heel vaag.' Ik grinnikte zachtjes. Langzaam bracht ik het cakeje naar mijn mond, maar besloot het toch niet op te eten. Ik gooide het weer op het bordje en liep het op de grond vallen.