Grote Zaal

KENNIS MAKING!! (eigenlijk zou ik dit op xerxes-senpai moeten doen maar ben lui)

__________

Ik kwam net aan bij de Grote zaal, met mijn handen in mijn zak zag ik nog niemand in de grote zaal. Ik moest de andere studenten leren kennen , met die gedachte werd ik super nerveus. Vaag liep ik de zaal helemaal in en keek rond.

Nerveus wandelde ik naar de Grote Zaal. Ik was in gedachten verzonken. Hoe zou iedereen zijn? Zouden ze vriendelijk zijn? Zou ik ze afschrikken of ik juist hen? Al deze gedachten spookten door mijn hoofd, daardoor ging de wandeling naar de Grote Zaal in een roes voorbij. Voor ik het goed en wel besefte was ik de deuren van de zaal gelopen. Ik stond er gewoon, samen met een andere jongen. Hij was vrij lang en had bijna wit haar. Ik liep geruisloos een heel andere kant op en zette me echt in een hoekje. Ik had niet echt zin om nu al met iemand te praten.

Ik zuchtte en stapte zelfverzekerd de zaal in. Mijn oren bewogen heen en weer op het ritme van een liedje dat ik mijn hoofd had. Ik klooide wat met een elastiekje en bond mijn haar snel in een simpele knot boven op mijn hoofd. Ik dacht aan mijn lunch voordat ik hier heen kwam en dwaalde af naar de roze en blauwe dango's en hun zoete smaak. Ik grinnikte in mezelf en toen ik iemand afwezig hoorde kuchen ging ik,snap,weer terug naar de realiteit.

Ik trok mijn wenkbrauw op toen ik twee meisjes zag, de één har lang licht bruin haar en mooie krullen. De ander had grappige oren die ik wel schattig vond staan, ik heitl mijn handen in mijn broekzakken en zei nu nog niks. Ik was bang voor wat ze van me zouden vinden, meningen van andere konden me soms hard raken.

Ik was niet nerveus. Natuurlijk was ik niet nerveus. Ik ben niet nerveus voor iets waar ik zo weer van af ben. Ze zouden me even zien, en daarna mij weer vergeten. De enige reden waarom ik hier heen was gegaan was omdat het van mijn ouders moest. Omdat het hoorde. Niet omdat ik speciaal was, ik was geen een of andere harry potter en ik was in geen opzichte abnormaal. Toch? Langzaam sjokte ik naar de zojuist aangewezen richting. De school was groot, niet zo groot als High school was geweest maar groot genoeg om de weg al 2 keer kwijt te zijn geraakt op een middag. Verstrooid had ik door de gangen gedwaald tot ik uiteindelijk een docent tegen kwam die zo vriendelijk was mij de weg te wijzen. Ik bleef hier niet lang, ik zou wel iets bedenken dat erg genoeg was om van deze school af te worden gestuurd. Maar dan zou ik de familie naam Tachibana ten schande maken, en mijn moeder pijn doen. Ik moest me gedragen, maar dan zou ik hier blijven. Ik wou naar huis..
Met een hoofd als een oorwurm liep ik de immens grote zaal binnen, het leek op een aula maar de geur van oude stink sokken en de groene vloer met gekleurde lijnen verraden dat het eigenlijk een gymzaal was. Zuur keek ik om me heen, ik had de perfecte uitstraling van iemand die hier niet wou zijn, met niemand wou praten, en zichzelf eigenlijk te goed vond voor deze school voor abnormale mensen. Misschien was dat ook een beetje zo, zie je.. Ik word niet graag aangezien als 'abnormaal'.

Ik keek naar de mensen die zich verzameld hadden in de zaal,2 jongens en 1 meisje,geen van hun had iets vreemds aan hun uiterlijk te bekennen,zoals dat van mij,met die vreselijke,grote kattenoren,die nu zelfs nog meer opvielen omdsat ik mijn haar had opgestoken. Ik zuchtte en trok het elastiekje weer uit mijn haar,dat vrijwel meteen terugviel in zijn stijle,hopeloze model.

Ik moet gaan,byebye!

Nerveus streek ik mijn haren nog eens over mijn oren. Die lelijke puntoren ook. Ik had niets tegen het fee zijn, ik ergerde me alleen maar aan mijn oren. Lelijke puntdingen. Gelukkig waren ze bedekt, zoals altijd. Op dit moment kon ik alleen maar hopen dat mijn ogen me niet zouden verraden. Het was eens gebeurd dat ze fel oplichte toen ze schrok van de verschijning die plots achter haar stond. Haar ogen verlichte de al zo heldere blauwe kleur nog meer dat het pijn deed aan mijn eigen ogen, de man achter haar was er zelfs een tijdje van verblind. De weerkaatsing van de spiegel had daar voor gezorgd. Ik ademde nog eens diep in. In feite zou het leuk zijn om nu iemand te hebben waarmee ik kon praten, maar ik wou niemand afscrhikken. Teminste, nog niet.
~

Buhbaai! ♥

BYE !
___
Ik keek naar de andere drie en besloot maar wat te zeggen om de kille stilte te breken 'Hmm... ook voor die kennismakings dinges?' vroeg ik zacht maar duidelijk verstaan baar. Ik bestuurde de andere drie met mijn ogen en keek toen naar mijn voeten, het meisje met de krullen leek me een fee of elfje. Ze had namelijk punt oortjes, het andere meisje was duidelijk een kat. De jongen wist ik neit precies.

Ik schrok een beetje toen ik plotseling aangesproken werd, of was het niet tegen mij bedoelt? "Ehm, well, dúh." Was dat mijn stem? Ik klonk geïrriteerd en een beetje schor. Alsof ik paniekerig was. Ik was totaal niet paniekerig! Ik vertikte het gewoon om de andere aan te kijken, daarom verschool ik me een beetje achter mijn haar.

Ik keek op, naar de richting van de stem. Ik was er niet van geschrokken, gelukkig. De stem bleek van de jongen afkomstig die het eerst had gezien. Ik knikte. 'Ja.' fluisterde ik er aan. 'Ik dacht dat het verplicht was.'

'Het is ook verplicht' mompelde ik en keek een beetje weg. Sociaal was ik niet, niet dat ik het niet wilde.. het was gewoon dat ik het moeilijk vond aangezien ik nooit vrienden heb gehad of echt iemand waar mee ik kon praten. Ik zuchte en haalde mijn handen uit ijn zakken.

Terwijl ik half struikelend naar de grote zaal rende, bond ik een staartje in mijn haar. Ik keek af en toe om me heen, maar voor al recht voor me uit. Ik wou niet tegen iemand op botsen. Voor de zaal stond ik eigenlijk meteen stil en zo liep ik naar binnen met mijn haar eindelijk in een normale staart. Ik keek om me heen en ging toen tegen de achterste muur aan staan. Ik haatte het om kennis te maken, je kwam er vanzelf wel achter wie je moest kennen en wie niet.

Ik leunde met mijn rug tegen de een wand van de gymzaal aan, ik zuchte diep en keek voorzichtig rond. Ik wist niet wat ik van iedereen moest denken want ik kende ook niemand, hun kende mij ook niet. 'Wat zouden ze van me vinden?... zouden ze me nu al niet mogen?' zulke dingen zweefde in mijn gedachtes rond op dit moment.

Ik keek een beetje laat op. 'Ahzo.' Zei ik, late reactie. Volgens mij was niet iedereen hier echt sociaal. Het was stil, want niemand praatte. Dat vond ik wel oke. Soms hoorde je voetstappen van een nieuwe leerling die binnenkwam. Ik keek nog eens op. Er was een nieuw meisje bij gekomen.

Ik blies de negatieve gedaches uit en liep samen met Una naar binnen. Als ik het goed had waren wij de laatste, onze ouders hadden nogal moeite gehad met ons los te laten. Letterlijk. Una hield zich aan mijn mouw vast, alsof ze bang was. Ik glimlachte lichtjes, ik wist wel beter. Una was niet bang, Una was nooit bang. Met iets vergrootte ogen keek ik naar de mensen die er rondliepen, de grote mensen. Ik wachtte tot het moment dat Una de voorgrond nam zodat ik kon verdwijnen in de achtergrond.

- Het onderschrift is nog niet ingestelt -

Rustig bleef ik achter Chiki, tenslotte bleef hij mijn broer. Mijn oudere broer, officeel was hij eerder geboren dan ik. Dus om het zo te zeggen, hij was een paar seconden ouder. Niet dat ik me daardoor liet weerhouden, het was gewoon dat ik eerst alles wou bezien. Ik zag hoe verschillende grote mensen in gesprek waren en keek even kort naar Chiki. Ik zag het in zijn ogen, al zou hij het zelf altijd ontkennen. Hij wou groot zijn.

- Wat hier boven staat -

Ik keek heel even om me heen, want ookal interesseerde me het nauwelijks, toch was ik wel een beetje nieuwsgierig met voor soort personen ik te maken kreeg. Ik zag een meisje, met blonde krullen, een jongen met blond, haast wit haar, twee personen die bij elkaar stonden, volgensmij kenden ze elkaar al, nog een jongen en nog een ander meisje. Ik snoof even en keek toen voor me uit.

Met groten ogen keek ik naar de tafel die ik in mijn visie had. Eten. Ik trok zonder het zelf door te hebben Chiki mee naar de eettafel. Vergeleken met de grote stappen van de mensen dribbelde ik naar de tafel, chiki nog steeds meesleurend. Ik zette een van mijn handen op de rand van de tafel en keek naar het eten. Niet dat ik bij de achterkant van de tafel kon. Grote mensen konden er over heen buigen, als ik er over heen probeerde te buigen stootte ik mijn hoofd tegen de rand. En dat was nou niet bepaalt confortabel.

Ik prulde wat aan de lok die voor mijn schouder hing. Veel sfeer was er niet echt. Misschien dat muziek hielp, dan kon ik gaan dansen. Hoewel dat het wel een beetje raar zou zijn om in mijn eentje te gaan dansen...

"Annoo..." zei ik met mijn ietswat luide stem. "Dit hoort een kennismaking te zijn toch? Dan moeten we toch kennis maken en niet als een stel Koikarpers naar lucht blijven happen.." Bam. Noriko Tabith Watson was binnen en had al gelijk haar grote mond opengetrokken. Ik nam een grote hap lucht en toverde een grijns op mijn gezicht "Konnichi-wa,Watson Norikodesu." ik maakte een peaceteken en mijn oren wiebelde even heen en weer en daarna ademde ik uit.

Ik keek op naar een meisje die het over koikarpers had en grijnsde heel even. Wel op zo'n manier dat niemand mijn hoektanden zag, daar had ik een hekel aan, dus ik lachte nooit echt te uitgebreid. Ik bekeek het meisje even en keek toen naar de eet tafel. Ik had nooit echt zin om initiatief te nemen en ik wou altijd afwachten. Ik hield diep adem en fronste even. Ik keek het meisje nog eens aan. "Yumi," zei ik toen vrolijk. Ik glimlachte even.

Ik keek naar een petité,bescheiden uitziend,Japans meisje. Ik grijnsde weer "Aangenaam,yoroskun!" daarna beet ik even op mijn lip. Zelf was ik ook Japans maar ik had het westerse,gehate uiterlijk van mijn Demonvader meegekregen. Ik wriemelde even aan één van mijn piercings en keek naar de anderen.

Ik draaide me half naar een meisje dat er erg westers uit zag. ' Pardon? ' had ze het tegen mij? Ik keek omhoog en liet Chiki even los. ' Kan jij voor mij wat lekkers pakken? ' vragend keek ik naar chiki terwijl ik mijn lippen op zijn wang drukte. Ik zag hoe hij knikte en keek weer naar het grote westerse meisje. ' Had je het tegen mij? ' het verlegenuitziende meisje van net was weg. Ik was totaal niet verlegen, zo zag ik er slechts uit. Van Chiki en mij was Chiki meer verlegen, teminste rustiger.

Volgens mij kwam ik als een van de laatsten de zaal binnen. Ik had mijn handen in mijn zakken en een lolly in mijn mond. Het stokje ging een beetje heen en weer. Ik keek even rond over de gezichten van de jongens en meiden heen. Het interesseerde me niet heel veel, maar niets interesseerde mij nog. Ik leunde tegen een tafeltje aan waar ik heen gelopen was. Ik haalde de lolly even uit mijn zak en stak een chocoladekoekje in mijn mond. Een klein glimlachje lag op mijn lippen.