Het zwembad.

Ik knikte maar, terwijl het helemaal niet zo was. Mijn ogen spraken iets anders. Ik zoog mijn longen vol lucht en keek nog eens kort naar mijn voet. "Maar.. euhrm. Volgens mij ga ik mij eventjes omkleden, als je het niet erg vind." Zei ik, en dwong mezelf wat te glimlachen. "Wacht heel eventjes.." Mijn kleding vloog op, naar mij toe zodat ik al niet naar hem toe zou moeten lopen, en liep toen, onder dwang geen pijn te laten zien naar het kleedhokje toe. Eenmaal de deur gesloten begon ik in mijzelf te vloeken. Heel de tijd als ik er kracht op zette, leek het dat de snee groter werdt. Het was maar een gevoel, maar het was vies en pijnlijk. Ik begon me om te kleden, trok mijn zwemgerief uit en begon voorzichtig weer mijn normale kleding aan te trekken. Ik had een open grijs topje, met daarover een soort van lappen bloesje. Ik had het open staan. Ik had moeite met mijn skinny aan te doen, maar ik wrong me er maar in zodat het wel zou lukken. Ik schudde wat haar uit mijn gezicht en deed mijn schoenen weer aan. Ik zuchtte weer en stapte het hokje uit.

Zachtjes zuchtte ik toen ik Sam zag lopen. Zometeen zou ik haar op z'n minst ondersteunen zodat ze er geen kracht op hoefde te zetten. Het zag er niet lekker uit, de manier waarop ze liep. Het straalde gewoon pijn uit. Rustig wachtte ik. Ik was op een plastic stoeltje gan zitten en keek even naar Yumi en daarna even rond. Op mijn gemakje wachtte ik af en luisterde ik naar de geluiden en het geluid van het hokje dat weer open ging.

Ik besloot de druk maar te negeren. Zo erg zou het niet zijn, het zou vlug moeten genezen.. Ik glimlachte liefjes toen ik hem zag, en liep naar hem toe. Ik had mijn zwemgerief in een zakje gestoken, dus hoefde ik daar niet meet e sleuren. Ik zag hem zo kijken.. Zo bezorgd.. Ik zuchtte zachtjes en pakte zijn hand vast. "Het gaat wel, oke?" zei ik zachtjes. Ik wou niet dat hij zich zorgen ging maken om mij;

Ik keek haar even onderzoekend aan. 'Laat me je anders ondersteunen. Dan hoef je er minder, eigenlijk geen druk op te zetten.' stelde ik voor. Ik kon haar niet zo zien lopen. Het maakte me niet uit wat ze er van vond. Ik nam een besluit voor mezelf. Als ze het niet goed vond dat ik haar zou ondersteunen zou ik Sam op tillen.Ik beet even op de binnenkant van mijn wang.

Ik schudde mijn hoofd, koppig dat ik was. "Neen, echt. Ik hou het wel vol, het doet niet zo veel pijn." Zei ik zachtjes. Dat was deels gelogen. "Alsjeblieft, anders lijk ik wel alsof al helemaal niet meer kan lopen.." Ik pakte gewoon zijn hand vast en vlegte onze vingers. "Alsjeblieft, het gaat wel." Zei ik zachtjes. Ik keek hem aan en glimlachte wat.

Nu beet ik op mijn wang en op mijn lip tegelijk. Ik was wel een beetje overbezorgd maar zo was ik aan eht begin. Het was me nog meegevallen dat ik er zo goed mee omging. Maar ik wist dat mijn vertrouwen in Sam groot was. Dat was het altijd aan het begin maar zeker bij haar. 'En als je nou gewoon je arm in de mijne haakt. Dan help ik je een beetje maar zo dat het niet opvalt.' stelde ik voor. Ik had zo;n gevoel dat we beiden verschrikkelijk koppig waren.

Ik schudde mijn hoofd en liep naar haar toe. "Sssht." Fluisterde ik terwijl ik mijn vinger op zijn lippen legde. Ik drukte mijn lippen tegen zijn neus aan en glimlachte. "Akio, het gaat. Ik ga niet dood, ik overleef het wel." Stelte ik hem gerust. Met mijn andere hand hield ik nogsteeds zijn hand vast. "Alsjeblieft, alles gaat goed. Maak je niet druk. Als het echt niet meer gaat zal ik het zeggen." Glimlachte ik. Hoopte ergens dat hij hiermee genoegen zou nemen.

Ik keek Sam aan. 'Oké.' zei ik zachtjes. Ik ga me gewonnen en drukte een klein kusje op haar vinger. Even keek ik weg. 'Sorry..' fluisterde ik daarna. Ik vond dat ik niet zo bezorgd moest doen. Ik was blij dat ze mijn hand nog vast had. Onderzoekend keek ik even in Smantha's ogen, al wist ik niet wat ik zocht erin.

Ik glimlachte en wreef met mijn duim over de rug van zijn hand. "Maakt niet uit." glimlachte ik. "Wil je nog een ijsje of niet?" Lachtte ik, ik was het helemaal uit het oog verloren met dat bloed voorgeval.. Ik keek hem glimlachend aan en trok hem voorzichtig mee, steunde zo min mogelijk op mijn voet.

'Ja..' zei ik met een kleine grijns tegen Samanthe. Ik stond op en hield haar hand vast. Een glimlachje lag op mijn gezicht. Ik was blij dat Sam over de ijsjes door ging want anders was ik blijven malen in mijn hoofd. Ik keek naar Yumi en wist niet zeker of zij nou wel of niet mee ging. Mij maakte het niet zoveel uit.

~

Ga schoonheidsslapie doen. DOeii. xx

Ik lachtte en keek eventjes naar Yumi, ze leek een beetje gekalmeerd te zijn, dus vroeg ik haar weer uit beleefdheid. "Zou je.. nou ja, mee ijsjes willen gaan eten?" Vroeg ik liefjes.

Ik glimlachte toen ik hoorde dat Sam Yumi mee wilde hebben. Ik vroeg me af of ze normaal at of dat ze nauwelijks dingen at. Ik wilde eigenlijk best wel veel dingen aan haar vragen, gewoon omdat ik ontzettend nieuwsgierig was. Alsnog had ik een glimlach op mijn gezicht.

Ik beet op mijn lippen en liet mijn ogen eens kort over haar lichaam heen glijden. Ze zag er nu ook niet echt.. nou ja. Ze was dun. Ik was ook wel dun, maar zij was magerder. Ik kneep zachtjes in Akio's hand en glimlachte naar hem. Ik was een specialist in ijs. Ik kon karaktertrekken uit de verschillende soorten ijs halen. Vanille, chocolade.. Ik ging meestal voor de gewaagde keuzes. Typisch mij.. Ik ging iets dichter tegen hem aanstaan en wachtte haar reactie af.

Ik balde voorzichtig mijn vuisten en knikte als late reactie op Sam. Ik bleef mijn adem in houden en eigenlijk kon ik wel schreeuwen van woede. Maar dan niet voor Sam, meer op mezelf. Ik was bang dat ik haar bang had gemaakt. Dat ze daarom liever niet wou dat ik mee ging. Ik keek haar een tijdje aan en slikte toen. "Ja, maar alleen als je niet bang bent." Dat was mijn voorwaarde. Ik wou niet dat er iemand bang voor me zou worden.

Als een reactie kneep ik iets harder in zijn hand, maar niet pijnlijk. "Ik ben niet bang." Zei ik zachtjes. "Ik was alleen verschoten." Verdedigde ik. Dat was ook zo, ik was alleen enorm verschoten van haar, normaal zou ze niet zo grommen.. Ik keek nog eens naar haar en klemde mijn kaken op elkaar. Ik was alleen bezorgd voor haa dat ze het weer moeilijk zou krijgen met het bloed, daarom had ik gevraagd of ze misschien beter hier zou blijven. Wie weet zou ze het zichzelf moeilijk maken.

Ik beet zachtjes op mijn lippen. "Ik zou nooit iemand bijten Sam, echt niet," fluisterde ik zachtjes. Ik beloofde het niet, maar het was wel wat ik op dit moment dacht en van plan was. Ik zou nooit een mens willen bijten. Ik hield diep adem en glimlachte even, blij dat ze me een beetje vertrouwde, ondanks dat ik best hard tegen haar had gegromd. Of, niet tegen haar, maar tegen het bloed. Mijn ogen waren nog steeds donker rood, maar het verschil met mijn donker bruine, bijna zwarte ogen was niet echt te zien. Misschien, als je er goed op lette.

Ik geloofde Yumi, daarom was ze waarschijnlijk zo mager. Ik hield haar hand vast en voelde hoe ze steeds iets harder ging knijpen. Pijn deed het me eigenlijk niet. Ik keek even van Sam naar Yumi. Ik zou later wel met Yumi praten. Een kleine glimlach lag nog steeds op mijn lippen. Ik zag dat Yumi's ogen verkleurd waren en vroeg me af of dat bij mij ook gebeurde.

Ik zoog mijn longen vol lucht en de greep op Akio's hand verzwakte wat. "Sorry." Zei ik zachtjes tegen Akio en keek hem eventjes aan. Ik keek naar onze handen en glimlachte vaag. Ik keek weer naar Yumi en zoog mijn longen eens vol lucht. Er was niets gebeurd, gewoon.. We gingen een ijsje eten. Ik ging weer dichter tegen Akio staan en keek glimlachend naar Yumi. "Dus.. Vergeten we dit eventjes?" Vroeg ik zachtjes.

Ik keek naar Sam. "Je hoeft het niet te vergeten, ik snap wel dat je dat niet doet. Maar ik hoop wel dat je het me vergeeft." Ik glimlachde voorzichtig en keek haar een tijdje aan. Mijn handen waren wat klam geworden, van spanning, van de zenuwen. Ik hield diep adem en keek van Sam naar Akio. Ik zou gewoon met ze mee gaan, als ze het niet erg zouden vinden.

Ik keek even naar Sam. 'Hou nou eens op met sorry zeggen.' zei ik zacht tegen haar met een grijns op mijn gezicht. Ik keek even van Sam naar Yumi en gaf een klein kneepje in haar hnad. De wind raakte mijn blote huid nog wel maar ik voelde er nauwelijk wat van waar ik best blij mee was.

Ik fronste lichtjes en keek haar een tijdje aan zonder iets te zeggen. "Yumi.." Begon ik en keek eventjes moeilijk. "Er is niets gebeurt, dit stelde niets voor." Zei ik zachtjes. Ik meende het, dit stelde niets voor. Gewoon een beetje bloed en een beetje gegrom. No big deal.. "Er valt niets te vergeven, omdat er niets is gebeurd." Stelde ik haar gerust. Ik hoorde Akio achter me en grijnsde. "Sorry.. Ik kan er niets aan doen." Opnieuw. ".. Ik kan er dus niets mee aanvangen."

Ik keek nog een keer van Yumi naar Sam. Ik zou me niet mengen in dit gesprek. Ik liet Samantha daarom ook maar even sorry tegen mij zeggen. Alweer.Rustig keek ik een beetje om me heen. Ik vond het heel begrijpelijk dat dit voor Yumi moeilijker was dan voor Samantha, je kreeg de last erbij dat je bijna iemand wilde bijten als je hun bloed rook.

Ik kromp in elkaar en keek eventjes verslagen naar de grond. "Yumi, ik kan begrijpen dat dit moeilijk voor jou is, hoewel ik zelf niet weet wat er zo.. nou ja.. lekker is aan mijn bloed. Maar, ik vond het niet erg dat je tegen me gromde. Oké?" Vroeg ik zachtjes, iets rustiger en gekalmeerd. Ik keek weer op van de grond, naar haar ogen en glimlachte. "Laten we dit gewoon vergeten, ik zal beter opletten. Sorry."

Ik zag dat ze naar mijn ogen keek en sloeg toen snel mijn ogen neer tot dat ik zeker wist dat ze weer hun normale kleur wat aan namen. Ik knikte even en glimlachte. "Bedankt," zei ik zachtjes. Ik wist eigenlijk ook niet wat er lekker was aan bloed. Wat was lekker? Ik had het nodig. Ik vond het in die zin niet lekker, dat ik iedere keer mezelf het weer kwadelijk nam als ik er aan dacht. Ik keek op en beet zachtjes op mijn lippen.

Ik wendde mijn ogen weer wat naar de grond toen ik zag dat ze weg keek. Ik zuchtte zachtjes en wreef af en toe eens met mijn duim over de rug van Akio's hand. "Sorry dat ik steeds Sorry zeg." Zei ik zachtjes voor me uit. "Zal het niet meer doen." Mompelde ik. Ik zei het gewoon te vaak, zo vaak dat het geen betekenis meer leek te hebben, en dat wou ik zeker vermijden. Ik keek weer naar Yumi en slikte. Misschien was het wel beter dat ik gewoon eventjes zweeg.