De ziekenzaal.

Ik keek hem aan en knikte. "Ik wou dat ik je kon helpen," zei ik zachtjes. Ik keek hem een tijdje aan en slikte. Ik kon hem niet helpen. Mijn kracht zou het alleen maar ver ergeren. Ik wist wel dat hij ijs op zijn wond kon leggen, maar ook dat zou hem pijn doen. Ik slikte en durfde verder niet veel te zeggen door Samantha haar aanwezigheid. Ik glimlachte even vaag naar Akio.

Ik sloot mijn ogen weer toen hij het zei. Ik wou echt dat ik iets kon doen, maar als ik nu iets zou zeggen zou ik het alleen erger maken. Ik probeerde na te denken, probeerde een of andere oplossing te zoeken en begon diep na te denken.

~

Weetje. Ik had zo'n idee. Like. Voor zover ik weet is Sam nog met Akio. Maar, dan vond ik het zo zielig voor Marleen omdat zij niemand had. Dus ik vroeg eventueel toestemming of jullie dat erg zouden vinden dat ik dan bijvoorbeeld een jongen zou maken, en dat die dan zo heel toevallig binnenkomt en zo heel toevallig de kracht Healen heeft. XD Maar alleen als het goed was voor jullie, en als het mocht van Suh.

Doe het nou maar niet voor mij. xd Echt niet, niet nodig. Ik vind het wel goed zo. c:
-
Ik keek even naar Akio en toen naar Samantha die nog steeds haar best deed om alles in te houden. Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek toen weer naar Akio. Ik kreeg medelijden met hem, het deed me pijn om hem zo te zien. Waarom wist ik ook niet. Ik slikte.

Oh, ik doe het helemaal voor jou. Ik heb medelijden met jou. Ik vind het zielig. x'd
~

Ik keek weer even naar Akio en toen naar Yumi. Ik kreeg het gevoel dat ik Yumi nu helemaal anders ging bekijken, anders in de zin van negatief. Niet echt zo lovend.. Ik keek weer naar de grond en sloot mijn ogen. "Ik heb misschien een oplossing. Wacht heel even." Wist ik er moeilijk uit te brengen. Ik opende mijn ogen, keek iedereen nog eens snel aan en liep toen de deur uit. Zo snel als ik kon begon ik door de gangen te rennen.

Ik vind het goed hoor. Maar als Marleenheid het niet wilt..

~

Ik keek even naar Yumi en knikte zacht. Ik vond het erg voor hen beiden om me zo te zien. Zo zwak, zo kwetsbaar. Ik keek even triest weg en beet op de binnenkant van mijn wang. Ik was overspoeld met herinneringen en dan ook nog dit erbij. Bijna werd het teveel. Ik wenste dat dit alles voorbij kon zijn. Ik staarde naar de deur waar net Samantha uit gelopen was.

Het mag wel van mij. xd Maar je moet het niet voor mij doen, als je het zelf wilt doen vind ik het goed, maar, ja. xd En ik ga even eten, ahah. ;o
Totzo. x
-
Ik keek naar Samantha die weg liep en liep toen voorzichtig naar Akio toe. "Akio, misschien is het beter als we een beetje afstand nemen." Ik beet zachtjes op mijn lippen. Ik wou helemaal geen afstand nemen, maar volgensmij vond Samantha het echt niet fijn. Ik sloot mijn ogen even en keek hem toen weer aan.

Het is deels ook omdat ik het meisje spelen beu word. Ik moet afwisseling hebben, vandaar ik vaak een dubbele rol pak. Maar omdat ik nu heel de tijd meisje ben aan het spelen, begint het lastig te worden. Ik wil ruwer worden, en dat gaat iet bij Sam. XD
Maar, als jullie het niet goed vinden doe ik het niet hoor. Dan zal ik me wel op iets anders weten te concentreren ofzo. xd
~

Mijn ogen dwaalde steeds doorheen de lokalen, of ik een spoor van hem vond. Waar was Dylan? Ik moest hem vinden.. Tot op een gegeven moment ik stopte op het einde van de lange gang. Daar liep hij.. "Dy, alsjeblieft, ik smeek je. Je moet komen. Akio.. Hij is er niet echt goed aan toe en, zou je hem alsjeblieft kunnen helpen?" Smeekte ik. Hij keek me geschrokken en verward aan. "Sam? Hé.." Ik schudde mijn hoofd. "alsjeblieft, wil je komen?"

~

Smakelijk. c:
En, laat anders maar. Ik zal wel, naja. Dan hoeft het niet hoor. : x

Ik keek Yumi aan. 'Ik wil eerst met haar praten. Je bent als een zus voor me die me helemaal begrijpt. Ik wil daar geen afstand van doen. Dat is net zoiets als afstand nemen van liefde' zei ik zacht. Ik staarde weer naar het plafond en zuchtte zachtjes. Ik merkte nu wel dat het niet helemaal lekker ging tussen die twee en ik vroeg me af wat mijn schuld daaraan was.

~

Van mij mag je hoor.

En van mij mag het ook.
-
Ik keek hem een tijdje aan en glimlachte. Dat was dan wederzijds. Ik hield diep adem en keek hem een tijdje aan. Ik wreef even over mijn boven arm heen en probeerde te glimlachen, maar het ging moeilijk. Ik wou Samantha sowieso niet zwart maken en dat deed ik ook niet. Maar ik wou ook geen afstand nemen van Akio, helemaal niet.

Ik trok hem zogoed als mee, maar uiteindelijk liep hij ook wel verder mee, zonder dat ik veel moeite moest doen hem mee te trekken. We liepen weer de ziekezaal binnen en ik zag nog steeds de 2 daar staan. "uh.. Dylan, Akio heeft een beetje.. euh. Pijn." Zo kon ik het het beste verwoorden en Dylan staarde een tijdje geluidloos naar Akio. "Ik denk wel dat het zou lukken, hij heeft wel een lelijke beet." Zei hij op een gegeven moment tegen mij. Het was alsof kon voelen wat er onder het verband zat. "Zou je.. euhrm. Alsjeblieft?" Hij glimlachte naar me en knikte. "Tuurlijk." Hij stapte naar Akio toe en glimlachte vriendelijk naar hem. "Is het goed als ik het verband er af doe? Dan kan ik het genezen." Zei hij met een kalme stem. Mijn ogen dwaalde weer af nar Yumi en zachtjes zuchtte ik.

Ik knikte naar Yumi. Daarna probeerde ik naar de wond te kijken maar maakte een zacht geluidje van pijn en zou het niet nogmaals proberen. Ik keek schuin naar Yumi en daarna weer naar het plafond en zuchtte zacht. ik wou dat ik kon lopen, kon praten, lachen. Eigenlijk alle normale dingen. Eigenlijk wilde ik aan Yumi vragen of ik vannacht haar bloed mocht maar er kwam iemand binnen met Sam. 'Ja, dat mag..' zei ik rustig.

Ik zag Sam en keek en zette snel een stap achteruit waarna ik naar een jongen keek die plotseling binnen kwam. Ik snoof en ging toen op de vensterbank zitten waarna ik naar Akio keek. Ik hoopte vurig dat die andere jongen te vertrouwen was, want anders zou ik echt doorslaan.

Ik zag Dylan Akio zijn verband er af doen en zag nu pas echt hoe lelijk de wond was. Hij zoog zijn longen vol lucht en legde voorzichtig zijn hand boven de wond, en zijn andere hand tegen zijn borstkas. Hij hield zijn ogen gesloten en hoopte vurig dat het zou lukken. Langzaam zag ik het rood verdwijnen, en kwam er terug huid in de plaats. Ik ademde haperend uit toen ik zag dat hij weer loste. Het zou hem veel moeite hebben gekost, maar alsnog glimlachte hij. "Alsjeblieft.." Zei hij zachtjes.

Zo snel als de bloedgeur terug gekomen was, was hij ook al weer weg. Ik keek naar Akio en glimlachte opgelucht toen ik zag dat de wond weg was. Maar of de pijn weg was, dat wist ik eigenlijk niet. De letterlijke pijn, de figuurlijke pijn. Ik beet zachtjes op mijn lippen en keek hem een tijdje aan.

Ik keek naar de wond die genezen. 'Bedankt.'zei ik met een glimlach. Ik ging zitten op het bed, op de rand. Het liefste wilde ik Samantha en YUmi tegelijkertijd om de hals vliegen, maar ik wildeook alleen zijn. Nadenken over wat ik moest doen en waarom ik juist. En er kwam ook nog bij dat ik nu wist dat mijn moeder overleden was. Ik voelde de tranen zich naar voren werken in mijn ogen.

Ik liep naar het bed toe en ging naast hem zitten. Niet te dicht bij. Ik wou voor alsnog niet dat Samantha nog kwader op me zou worden. Ik legde mijn handen in mijn schoot en slikte toen ik zijn opkomende tranen zag. "Wat is er?" vroeg ik zachtjes. Eigenlijk was het een domme vraag, maar ik had het idee dat er meer was dan alleen de pijn en het feit dat hij zijn vader net had gezien.

Ik liep naar Dylan toe en sloeg kort mijn armen rond hem. "Dankje." Zei ik zachtjes. "Dankje dat je hem genas." Zei ik zachtjes. Hij knikte en knikte nog eens naar Yumi en Akio en verdween toen weer. Ik ademde haperend uit en streek wat haar uit mijn gezicht. "Gaat het wee-.." Ik zweeg toen ik oogcontact legde en zijn ogen vochtiger en glanzender zag worden. "Akio?" Fluisterde ik zachtjes. "Gaat het?" Yumi vroeg het ook..

Ik beet op de binnenkant van mijn wang en probeerde mijn tranen te onderdrukken. Wie was er nog meer dood waar ik niks van wist.. Mijn zusje, zou ze nog leven. Mijn vader, ik slikte moeilijk ik kon niet aan mijn vader denken zonder aan het wezen van net te denken. Ik negeerde de vragen, helemaal opgeslokt door mijn gedachtes. Het enige wat ik nu wilde was informatie, en de enige manier om die veilig te krijgen was door hier weg te gaan en dat was juist hetgene dat ik niet wilde doen.

Op dit moment voelde ik me machteloos. Ik kon hem wel troosten, maar dat was ook alles wat ik kon doen. Voor het meeste lag het ook aan hem. Ik sloeg mijn ogen neer en mijn haren vielen wat voor mijn ogen. "Akio?" Vroeg ik weer zachtjes. Ik knabbelde zachtjes op mijn onderlip en keek vanonder mijn haar op naar Akio en Yumi. Ik bleef op een afstand staan, bang dat ik Yumi iets ging aandoen.

Ik keekSamantha aan. 'Sorry.' fluister ik zacht. Ik leg mijn handen op mijn schoot en staar gebioligeerd naar mijn grijze nagels, ik wist niet dat het zo snel werkte. Binnen een korte tijd zou ik dus een volledige vampier zijn en Samantha wist nog van niks. Ik beet weer op mijn wang maar vond het nu geen moment om het haar te vertellen. er was teveel gebeurd.

Ik zoog mijn longen vol lucht en glimlachte een beetje schuin. "Doet niets." Zei ik zacht en glimlachte. Ik keek weer even naar Yumi en wendde mijn blik weer af. Ik voelde me stom, vooral omdat ik me niet had kunnen beheersen en omdat ik te koppig was om sorry te zeggen.

'Jawel. Ik doe heel veel.' zei ik zacht. Ik deed ook veels te veel dat fout was. Ik hield dingen achter, mijn gedachtes, angsten zelfs mijn toekomst. Waarschijnlijk zou ik ook nog aan moeten zien hoe Samantha oud zou worden en ik nooit ouder dan 18 zou worden. Ik keek Samantha aan.Wanneer zou het wel een goed moment zijn om haar alles te vertellen vroeg ik me af.

Ik schudde mijn hoofd en glimlachte weer wat. Ik liep langzaam naar hem toe en hield mijn armen open, dat ik hem wou knuffelen. Ik sloeg voorzichtig mijn armen rond hem heen en legde mijn hoofd op zijn borstkas. "Het maak echt niets uit." Fluisterde ik en wreef voorzichtig over zijn rug. "Echt niet." Ik wist niet wat er zo veel zou doen..

Ik keek naar Akio zijn grijze nagels en keek toen naar Samantha. "Ik pak hem niet af," zei ik zachtjes. "Echt niet." Ik beet zachtjes op mijn lippen en stond toen op. "Hij is alleen één van de beste mensen die ik heb leren kennen en als hij gelukkig met jou is, dan ben ik blij voor hem." Ik keek Samantha aan. "Wees niet boos, oké?" Ik slikte en staarde haar smekend aan. Na een tijdje draaide ik me om naar Akio. "En ik wéét dat er iets is. Is het je vader, je moeder?" vroeg ik zachtjes. "Je zusje?" Ik slikte. Er was iets en ik kon niet veel anders bedenken. Ik zag hoe Samantha Akio omhelsde en glimlachte toen.

Ik keek even naar Samantha maar sloeg toen voorzichtig mijn armen om haar heen terwijl ik me in mijn hoofd alleen maar terugover haar verontschuldigde voor wat ik nog ging doen. Yumi wist precies wat er aan de hand was. Mijn familie,waar ik haar over verteld had. Even keek ik haar aan. Mijn blik liet duidelijk blijken dat ze helemal gelijk zat want het ging om hun alledrie.