De ziekenzaal.

De ziekenzaal is groot, hoogen niet wit. De tegels zijn een beetje gebroken wit en de muren tot een zekere hoogte ook waarna ze overgaan in bruine bakstenen. Er staan veel witte bedde met groene rekken ernaast die voor het omkleden zijn. Er is hiet altijd een verpleegkundig iemand die de meesten dingen wel op kan lossen. Toch heb je voor de ernstigere dingen de Zuster nodig. Ze is er weinig maar meestal wel op het juiste moment.

Regels: Het gebruikelijke voor een ziekenboeg. Rustig aan doen, geen herrie schoppen enz.
Personen: Maximaal 30 zieken en per zieke maximaal 6 bezoekers in een keer.

Ik tilde de gevallen stoel voorzichtig op en keek toen naar het bed waarna ik diep ademde. Ik kon er eenmaal niets aan doen, als het om mensen van wie ik hield draaide, kon ik zo nu en dan nog wel eens een beetje agressief worden. Ik beet zachtjes op mijn lippen en keek toen om me heen. Ik vroeg me af waarom die vervormer dit deed, als het al een vervormer was, maar waarschijnlijk wel. Ik slikte even en liep naar Akio toe waarna ik mijn hand op die van hem legde. "Akio, alsjeblieft, geef niet op." Ik hield diep adem en keek naar zijn gesloten ogen.

Ik keek weer naar Yumi en klemde mijn kaken strak op elkaar. Waarom deed ze ineens nu zo agressief? Ik liep naar haar toe en zoog mijn longen vol lucht. "Hij haalt het wel." Hield ik mijzelf voor, terwijl de verpleegster zijn schouder al had verzorgd. Ze gaf ze ook een spuitje en ik keek een tijdje naar hem, naar zijn gesloten ogen.

Ik voelde een aanraking op mijn hand. Door mijn wimpers heen keek ik naar Yumi. Ik wilde ze zo graag vertellen over wat ik met de vormveranderaar te maken heb. Hoe het mijn leven vroeger beheerste. Maar ik heb geen lucht over om te praten. In de verte hoor ik zachte tikjes van hakken en ik heb het gevoel dat ik me dat verbeeld omdat ik niet heel veel later een totaal witgeklede vrouw zie. ZOu ik al dood zijn..

"Oh ja?" vroeg ik een beetje kwaad. "En waarom reageert hij dan nergens op?" Ik keek haar aan en liep toen naar de stoel toe die ik net nog had opgepakt. Ik ging er op zitten en trok mijn benen er op waarna ik mijn armen om mijn benen heen sloeg. Ik legde mijn voor hoofd op mijn knieën en sloot mijn ogen. Ik zou hem geen moment alleen laten, geen moment.

Ik keek naar de vrouw. Ze deed me denken aan mijn moeder, ze leek er ook op. Daarna keek ik even om me heen maar er was niets te zien, alleen maar wit. "Je moet bij ze blijven Akio.." zei mijn moeder tegen me. "Maar Mama, welke gevaren liggen er op mijn weg waar ik beschermd tegen moest worden?" vroeg ik haar zacht. Ze nam me in haar armen en drukte een kus op mijn wang. "Wees maar niet bang. Je zult er niet alleen voor staan." Het was het laatste wat ze zei waarna ze verdween. Dit speelde zich allemaal in mijn gedachten af dacht ik daarna. Door mijn wimpers keek ik naar Yumi en Sam.

Ik zag hoe er een aantal tranen op mijn broek vielen, alleen mijn gezicht zat toch op mijn knieën verstopt, dus daar merkte je niet veel van. Ik beet op mijn lippen en dacht na. Het was niet dat ik huilde omdat ik zijn hulp nodig had, maar omdat ik om hem gaf. Ik slikte en hield diep adem.

Ergens voelde ik me woedend worden, het was meer omdat ik niet wou huilen, maar dat ik dat in frustratie en woede omzette. Vreemd genoeg hield ik me sterk en propte ik alles op. Ik voelde ergens dat Akio wakker werd en draaide me om naar Akio. ".." Ik wist niet wat te zeggen, hield wijs mijn mond en keek kort naar de grond waar ik de handen van Akio en Yumi zag. Oké.. Nu stond ik op barsten.

Ik probeerde mijn ogen open te doen en dwong mijn oogleden om ze een klein stukje open te doen. Kracht om iets te zeggen of om me te bewegen had ik niet. Kon ik niet opbrengen en dat kon me niet schelen. Met moeite keek ik naar de twee meiden waar ik sinds kort het meeste om gaf. Ik probeerde van beiden de ogen te vinden maar het lukte me nog niet. Het spuitje zorgde eigenlijk voor meer pijn..

Ik snikte zo nu en dan eens, maar ik deed goed mijn best om het geluidloos te doen. Ik hield diep adem terwijl ik wist dat ik het niet nodig had, maar het was een automatistme, net zoals een mens met zijn ogen zou knipperen als je er voor zou klappen. Ik beet zachtjes op mijn lippen.

Ik besloot het te negeren, hoewel ik vanbinnen wel kookte. Voor ik het wist ookal dacht ik het maar een kleine seconde vloog de stoel die Yumi weer had rechtgezet tegen de muur aan. Het hout brak en ik keek op, van mijzelf verwonderd. Ik deed een kleine stap achteruit. Ergens had ik gedacht dat ik Yumi kon vertrouwen, en de enige reden is omwille van Akio?

Ik merkte dat de stoel onder me weg viel en klapte op de grond. Ik keek verbaasd op toen ik ook nog eens een knal hoorde. Ik had me niet vreselijk pijn gedaan, dus ik hield me maar stil en krabbelde overeind. Ik veegde mijn tranen weg en keek verbaasd naar Samantha. Volgensmij snapte ik het al. Mijn hand op die van Akio. Ik slikte en haalde hem weg waarna ik hem naast mijn zij liet vallen. Het was niet om haar jaloers te maken, of boos te maken. Ik keek haar een tijdje aan en zette een stap achteruit.

Ik keek naar Yumi en Samantha, wat was er aan de hand. Mijn hoofd was een wervelwind dus ik had niks meegekregen. De wond prikte dus k zette mijn kaken weer op elkaar en staarde naar het plafond al hield ik de meiden wel in de gaten. Ik wilde echt geen ruzie. Ze waren de enigen die ik hier had.

Ik ademde haperend uit en sloot eventjes mijn ogen. Ik wist dat ik overdreven reageerde, maar dat was het eerste dat gewoon in mij opkwam. Ik staarde een tijdje naar de grond, probeerde aan alle andere dingen te denken dan ik wou doen en sloot mijn ogen. Dit was abnormaal, normaal reageerde ik nooit zo, maar ik had het gevoel dat ze Akio van me probeerde af te pakken. Ik zag weer het beeld van Akio in de tuin samen met Yumi door mijn hoofd heen gaan en kromp in elkaar.

Ik keek van Samantha naar Akio en hield diep adem. Ik sloeg mijn ogen neer en draaide me toen om waarna ik naar een raam liep en mijn handen op het vensterbank zette. Ik keek naar buiten en vroeg me af wat ik mis had gedaan. Ik zag Akio misschien als meer dan een vriend, misschien zoals een broer voor me. Iemand wie ik kon vertrouwen, iemand aan wie ik iets had, iemand met wie ik kon praten zonder veroordeeld te worden. Maar het was niet mijn bedoeling om hem van Samantha af te pakken.

"S.." Ik hield mijn adem in en kneep mijn ogen toe. "Laat ook maar.." Ik wou mijn excuses niet aanbieden, bang dat het nog erger ging worden. Het liefst van al wou ik gewoon deze kamer uitstappen en naar buiten toe gaan, maar ik wou Akio niet alleen laten omdat ik bang was dat er iets met hem ging gebeuren dus hield ik me maar gedeist. Ik zette mijn handin mijn haar en wandelde eens van de ene kant van de kamer naar de andere. Ik deed echt moeite om niet bozer te worden, en ik had het er moeilijk mee..

Ik sloot mijn ogen weer omdat ik moe werd van alleen maar naar het plafond kijken. Ik merkte dat ik iets gemist had dus luisterde ik nu aandachtg in de hoop iets op te vangen wat vast niet gebeuren zou.

Ik wierp een blik over mijn schouder toen ik haar hoorde, maar ze ging niet verder met haar zin. Ik sloeg mijn ogen neer op Akio en keek toen weer voor me uit het raam waarna ik diep adem hield. Ik draaide me om. "Akio?" vroeg ik. Mijn stem trilde, omdat ik bang was dat ik Samantha nog bozer zou maken, maar ik wou Akio nu niet opeens laten vallen.

Ik hoorde mijn naam en ik opende mijn ogen een klein beetje en keek naar Yumi. Ik had gehoord dat zij mijn naam had gezegd en meer dan dit kon ik niet reageren. Daar was mijn lichaam te moe voor en ik voelde mijn stem jammergenoeg niet eens dus ik vreesde dat ik schor zou zijn.

Ik draaide me om naar Yumi, wou weten wat ze te zeggen had. Als er ook maar één verkeerd woord van haar lippen zou gaan, zou ze door heen het raam vliegen. Nee.. Ik schudde de gedachten van me af en haalde eens haperend adem. Ik draaide me weer wat om, maar lette nog steeds op wat ze te zeggen had. Ik was echt aan het doordraaien, en ik was te koppig om zelf toe te geven dat ik jaloers was. Ik was gewoon bang, bang om nogmaals iemand te verliezen. Ik keek weer eventjes naar Akio en zag hem naar haar kijken.

Ik vond dit genoeg, het teken dat hij nog leefde. Dat hij nog reageerde, dat hij me nog hoorde. Ik keek vanuit mijn ooghoeken naar Samantha. Hoeweel ik over het algemeen een eeuwige kalmte uit straalde, tot voor een aantal minuten geleden toen ik de stoel om gooide, was ik niet zo kalm. Ik was bang, voelde me schuldig, maar op het zelfde moment was ik kwaad. Waarom wist ik niet, ik straalde het alleen niet uit. Niets.

Ik dwong mijzelf weer mjn ogen te sluiten en draaide me met mijn rug naar al de rest toe, bleef naar de muur gedraait en probeerde een beetje te kalmeren. Ik was iemand die makkelijk haar zelfbeheersing verloor en blijkbaar snel op zo'n momenten. Hij was mijn eerste vriendje, en ik was geschrokken van mij reactie. Ergens vond ik het wel logisch, maar dan weer onlogisch omdat ik normaal de stoel onder Yumi niet moest uithalen.. Ik opende mijn ogen weer en staarde een tijdje naar de muur, wijs hield ik mijn mond.

Ik klemde mijn kaken op elkaar zodat ik me stil hield en draaide me toen om. Ik wreef over mijn bovenarmen heen en keek toen weer naar Akio. Ik ergerde me een beetje aan haar, wat maakte het nou uit. Ookal gaf ik wel om Akio, Akio hield van haar en als je van iemand houd, ga je er niet bij weg. Ik keek weer naar Akio. Daar kwam bij, waarom zou ze met mij bezig zijn als Akio hier lag te verkrampen van de pijn. Ik slikte. "Gaat het?" vroeg ik toen zachtjes aan Akio.

Ik voelde de woede weer opkomen, hield me in en spande mijn spieren op van de frustratie. De enige reden waarom ik me hier zo hard op concentreerde was omwille dat ik haar geen pijn wou doen. Ergens wou ik het wel, maar het zou niet eerlijk zijn. Ik richtte me weer op Akio en wachtte zijn reactie af. En nu had ik spijt dat ik niet over de kracht healen bezit had. Dan zou ik Akio teminste op één manier nog kunnen helpen, plaats van boos zijn op Yumi.

Ik keek even naar Samantha maar daarna naar Yumi. Het liefste wilde ik ja zeggen maar ik had zoveel pijn van de wond dat ik mijn mond een klein stukje open deed. 'Het doet pijn..' fluisterde ik zachtjes. Ik vond dat je werkelijk een naald hier kon horen vallen.