De fontein

Ik schudde zijn hand "Sure!" ik grijnsde en wreef hem plagerig over zijn warrige haar. "Jij bent nog best wel oke weet je dat?"

ik grinnikte zachtjes 'Bedankt.. jij ook hoor' zei ik en liet haar hand los na het schudden. Ik staarde een beetje de fontein in en zuchte zacht, ik wilde hier eigenlijk niet zijn. Maar ik had geen keus, het was hier naartoe komen of eenzaam in gevaar leven. Nu was ik 17, ik kon toch wel terug vechten? maar iets weerhielt me ervan.

Ik begon langzaam te neuriën,een zwerige melodie. Bijna een slaapliedje "Ee ja naika. Ee ja naika..." alleen de betekenis was niet zo zweverig. De woorden betekende namelijk "Het maakt toch geen moer uit." dat zong haar moeder altijd voor haar als ze geplaagd werd door de jongens van school,door haar oren.

Ik grijnste lichtjes en stak mijn hand in de fontein, het was inderdaad een mooie fontein en super schoon. Wat me eigenlijk heel erg opviel, ik speelde met mijn vingers die in het water lagen. Langzaam haalde ik mijn hand uit het water en keek hoe de druppels van mijn vingers terug de fontein in vielen.

Ik zag vanop een afstand 2 mensen bij elkaar en glimlachte vaagjes. De twee waren schattig, maar ik liet ze maar omdat ik niet wou storen. Ik liep langst hen, verder door naar het bankje een paar meters verder. Ik trok mijn knieen op en duwde deze tegen mijn borstkas. Ik sloeg mijn armen er om heen en legde mijn kin op mijn knieen. Ik staarde naar het water en zuchtte diep.