De school tuin

Ik keek even naar Yumi en slikte. 'Het is niet erg, vroeg of laat zou ik toch een volledig vampier geworden zijn. Ik pas me snel aan.' zei ik met een kleine glimlach die al even snel vervaagde als dat ie er op kwam. Ik keek even naar het gras en plukte er nog steeds aan.Rustig ademde ik in en uit, benieuwd naar wat er voor me lag. Ik merkte op momenten zoals nu dat ik mijn ouders toch wel miste.

Ik keek hem een tijdje ongemakkelijk aan en sloeg toen mijn ogen neer. "Als er iets is wat ik voor je kan doen," fluisterde ik waarna ik weer op keek. "Dan hoor ik het." Ik beet zachtjes op mijn onderlip. "Ik denk dat ik je wel snap." Ik keek even naar zijn blik en toen naar het gras dat hij plukte. Op het zelfde moment vroeg ik me af waar hij precies aan dacht, of hij misschien boos was, of verdrietig. Ik wist het niet.
-
Hoe was je vakantie? :3

Ik keek op van Yumi's woorden. Eigenlijk had nog nooit iemand tegen mij gezegd dat diegene ook mar iets van me snapte. Het voelde eigenlijk best goed. Ik plukte nog steeds aan het gras terwijl ik Yumi aan keek. 'Hmm. Ik zit met iets,en daarvoor wil ik je vragen of ik een klein beetje van je bloed proeven mag. Ik kan namelijk niet al het bloed drinken.' bekende ik eerlijk. Tegen de eerste persoon in mijn hele leven.

Ik keek hem een tijdje aan en knikte langzaam. "Ja, tuurlijk," fluisterde ik. Ik vroeg me af waarom hij niet al het bloed kon drinken, maar misschien was het beter om me stil te houden en af te wachten. Als hij het graag wou vertellen, zou hij dat wel doen. Hij was de eerste persoon die me beet nadat ik mens was. De eerste persoon die me beet zonder dat ik tegen zou stribbelen, omdat ik hem vertrouwde. "Eh." Ik beet zachtjes op mijn lippen. Ik wist niet waar hij wou bijten, bij de pols zat minder bloed, de nek was anders. Ik zou het vanzelf wel zien. Ik keek hem aan en glimlachte even. Hij voelde vertrouwd aan.

Ik glimlachte kort even naar Yumi. 'Mag ik je pols. Ik hoef maar een heel klein beetje. Ik wil je niet leegdrinken want ik ga vanavond weer op jacht.' zei ik rustig. Hopelijk vond Yumi het niet heel erg. k keek haar even aan en vertrouwde haar volledig dat ze dat kleine geheim niet verder zou vertellen.

Ik knikte kort terwijl mijn blik een beetje afwezig leek. Ik stak mijn pols naar hem uit terwijl ik hem aan bleef kijken. Ik draaide mijn hand om zodat mijn handpalm naar zijn gezicht gericht was en de onderkant van mijn pols ook. Ik keek even naar mijn pols en wierp mijn blik toen weer op hem. Eigenlijk was ik benieuwd hoe het jagen was. Of hij mensen beet, of dieren. Ik wist het niet.

Ik pakte Yumi's armvast en beet er zachtjes in totdat ik bloed proefde. Een paar kleine slokjes nam ik. Yumi had perfect bloed en ik moest mijn best doen om niet verder te drinken maar ik liet haar arm weer los en haalde mijn mond er voorzichtig vanaf. 'Perfect.' zei ik zacht. Mijn ogen hadden een rode gloed gekregen.

Ik keek naar hem en toen weer naar mijn pols. Ik glimlachte even en legde toen mijn hand even op mijn pols. Ik keek een tijdje naar zijn ogen en beet zachtjes op mijn lippen. Het had helemaal geen pijn gedaan en dat was vreemd, de eerste beet deed pijn, brande. Deze beet, was gewoon, normaal. Ik voelde het niet.

Ik bleef in Yumi's ogen kijken. Ik glimlachte een beetje vaagjes terug. Ik was blij dat ik mezelf in de hand had en kon wachten tot vannacht. Waarschijnlijk zou dat bloed niet zo goed smaken maar dat nam ik maar voor lief. Ik kon er door overleven.

Ik keek hem een tijdje onhandig aan. "Mijn bloed is nog niet op, hé," mompelde ik zachtjes. Gewoon, zodat hij het wist. Zodat hij zich niet hoefde inhouden voor mij. Ik glimlachte vaag en hield diep adem waarna ik om me heen keek. Ik wreef nog even over mijn pols heen en beet zachtjes op mijn lippen.

Ik keek Yumi aan. 'Dat weet ik. Maar je bloed smaakt veel te perfect. Ik zou me niet in kunnen houden..' zei ik zacht en schuldig. Ik keek even naar het stukje gras waar ik aan plukte. Ik wilde Yumi niet beangstigen, ik was gewon eerlijk. Ik beet even op de binnenkant van mijn wang.

Ik keek hem een tijdje aan. Akio zijn bloed, was mijn eerste bloed geweest. Dus ik kon het niet met veel bloed vergelijken. Ik hield mijn hoofd even scheef en dacht na en sloeg mijn ogen toen neer. "Mag ik vanacht met je mee?" Sinds dat ik een vampier was, had ik toch nooit meer geslapen. Wel mijn ogen gesloten en gewoon rustig zijn, maar bij het kleinste geluidje was ik klaar wakker. Daar kwam bij, de meeste nachten staarde ik alleen maar voor me uit. Ik ging wat rechter op zitten. Het hoefde niet te betkenen dat ik percé iemand ging bijten, ik was gewoon nieuwsgierig.

Ik keek Yumi even aan, dit had ik natuurlijk niet verwacht. 'Natuurlijk.'zei ik, ik glimlachte een beetje en vond het wel leuk om iemand mee te hebben met de jacht. Ik zou natuurlijk niks voor haar aan mijn jachtpetroon veranderen. Opstarten met een paar diertjes om wat energie te krijgen en daarna telkens een kleine beet bij een mens waarbij ik de wond gelijk weer heelde.

Ik keek hem een tijdje aan en glimlachte toen terwijl ik wat ging verzitten en wat gras plukte. "Akio," zei ik zachtjes. Ik wachte zijn toestemming niet af en keek hem toen weer aan. "Waarom kan je mijn bloed niet gewoon blijven drinken?" Ik wou hem zo graag bedanken en dat kleine beetje bloed dat hij net had gedronken, dat was niets vergeleken bij het bloed wat ik van hem had gedronken.

Ik beet even op mijn lip. Even dacht ik na over hoe ik dat uit moest leggen maar de woorden vonden hun eigen weg. 'Het smaakt te goed, ik zou veel te vaak veel te veel gaan willen. Dat kan ik niet van je vragen. Het enige wat dan nog gebeurd is dat het in een cirkeltje rondloopt. Ik drink heel veel van jou en jij drinkt veel van mij om aan te sterken..' zei ik tegen Yumi. Ik hoopte dat ik het goed uitlegde want het voelde gewoon zo voor mij.

Ik dacht een tijdje na over zijn woorden. Ik kon het hem niet verplichten, maar mij maakte het niet veel uit. Ik mocht hem ook vragen als ik het wou, dus zou hij dat bij mij ook mogen. "Nouja, als je wel eens wil, dan mag het hoor." Ik keek hem vrolijk aan en glimlachte even terwijl ik zijn woorden nog eens overdacht. Aan te sterken. Misschien was er een mogelijkheid dat ik dan nu eindelijk mijn kracht onder controle zou krijgen. "Akio, mag ik je iets vragen?" vroeg ik zachtjes.

Ik glimlachte even vaagjes maar besloot het niet te vaak te doen. Ik keek umi weer aan toen ze zachtjes tegen me begon te praten. 'Natuurlijk.. Wat dan?'vroeg ik haar. Bijna was ik zelf ook gaan fluisteren. Ik keek Yumi nog steeds recht in haar ogen aan.

"Zou het kunnen, dat als ik wat vaker bloed drink, dat ik dan beter met mijn krachten om kan gaan?" Ik beet zachtjes op mijn lippen. "Ik ben nog niet zo goed." Ik sloeg mijn ogen neer en keek hem toen weer aan. "Of eigenlijk, ik kan nog helemaal niets." Ik wreef even over mijn bovenarm. Ik kende hem nauwelijks een dag en toch vertrouwde ik hem al zoveel toe. Dat was uniek.

Ik keek Yumi aan. 'Dat zou best kunnen. Eigenlijk weet ik dat niet omdat ik altijd al gedronken heb enmijn krachten gebruikt heb. Dus eigenlijk weet ik dat niet sorry.' zei ik nu ook zacht tegen Yumi. Ik vond het fijn dat ik haar nu al zo vertrouwde en ik wist dat mijn vertrouwen in haar groot en diep was.

Ik keek hem een tijdje aan en glimlachte even waarna ik mijn hoofd schudde. "Jij hoeft geen sorry zeggen." Ik lachte zachtjes. "Gek." Ik zette mijn handen naast me op het muurtje en wende mijn blik toen af. Ik staarde een tijdje voor me uit en keek toen weer vanuit mijn ooghoeken naar Akio. "Je bent lief." Ik keek op en glimlachte even.

Ik keek glimlachte even en hield Yumi in de gaten, volgde haar bewegen. Een beetje bloosde ik, ik was neit gewend dat zoiets tegen me gezegd werd. 'Jij ook..' kreeg ik eruit terwijl ik een beetje blozend weg keek en weer naar Yumi.

Ik beet zachtjes op mijn lippen en glimlachte toen. Ik had dan één voordeel als vampier. Ik kon niet blozen. Ik denk als ik geen vampier was geweest, dat dat wel zou gebeuren. Eigenlijk had ik geen idee. Ik legde mijn handen in mijn schoot en keek er verlegen naar.

Ik keek naar mijn voeten en ging een beetje verzittend. Ik bloosde nu best wel erg en gelukkig begon het een beetje te verminderen. Soms schoten mijn ogen even naar Yumi. Gelijk was ik verlegen geworden. Ik beet opde binnenkant van mijn wang en glimlachte wel een beetje.

Ik keek op naar Akio en hield mijn hoofd een beetje scheef. Hij was de eerste persoon, buiten mijn broer om, met wie ik durfde te praten. Daar kwam bij, als de meeste personen over zich zelf praatten, dan ergerde ik me, maar bij hem niet. Bij hem was het anders. Ik keek even naar zijn ogen.

Ik keek Yumi in haar ogen aan en glimlachte. Ik was blij dat ik haar had leren kennen. Ze was voor mij normaal en ik vond het fijn om met haar zo ongedwongen te praten. Ook vond ik het geweldig dat ze mijn aanbod voor hulp aannam, dat gebeurde haast nooit.