De ziekenzaal.

Ik keek eventjes naar Yumi en slikte. Ze had wel spijt, en ik had niet zo moeten reageren. "Ik dacht eerst.. echt dat.. naja.." Ik fronste en sloot weer mijn ogen, terwijl ik hem bleef vasthouden. "Het spijt mij ook." Zei ik uiteindelijk, en merkte dat ze over iets anders begonnen. Ik zag Yumi haar blik en slikte. Blijkbaar was ik van een paar dingen niet op de hoogte. "Wat is er?" vroeg ik zachtjes. Yumi wist blijkbaar meer als mij.

Ik keek Naar Samantha en ging met mijn hand langs haar wang. Bekeek eerst haar hele gezicht voor ik antwoordde en ik eindigde met een blik in haar ogen. De hele tijd dreunde ik voor mezelf het zinnetje dat ik niet moest huilen, mijn vader had er neit voor gezorgd dat ik als een lafaard opgevoed werd. Dus huilde ik niet. Ik keek Samantha aan.Deed een plukje achter haar oor en wachtte nog even met praten.

Boemboem. Sorry, ik pas zo wel mijn bericht aan. Maar heeft hij het nu al vertelt, want ik snap het niet? XD
Sorry, ik ben dom ofzo. XD

Nee nog niet.

Okeeee, sorry. XD
Beetje in de war.
~

Ik beet zachtjes op mijn lip toen ik zijn hand voelde, en toen mijn rode lok achter mijn oor deed. Ik keek hem aan in zijn ogen en glimlachte. Voorzichtig legde ik mijn hand in de zijne en keek hem diep aan. Ik wreef met mijn duim over de rug van zijn hand en slikte. "Je hoeft het niet te vertellen als je niet wilt." Zei ik zacht. Misschien wou hij het helemaal niet vertellen en voelde hij zich verplicht.

Ik keek Samantha aan. 'Daarnet zag ik mijn moeder, dood. De vormveranderaar, die vorm. Was mijn vader. Ook dood. Ik heb alleen mijn zusje nog als ze nog leeft.' vertelde ik een deel. Niet alles, nooit alles. Dat had ik mezelf geleerd, dat deed alleen maar pijn. Sam zou weten wanneer ik een vampier was wanneer het niet te ontkennen viel.

Ergens had ik het gevoel dat hij iets achterhield. Ik zou het nog een keer vragen, maar als hij toen het ontkende, dan vertrouwde ik hem op zijn woord. Als hij zei dat er niets was, was er ook niets. Ik drukte zachtjes mijn lippen tegen zijn wang en hield hem stevig vast. "Het spijt me zo.." Ik had dit niet moeten vragen, dit zou alleen maar slechte herinneringen ophalen." Ik kneep mijn ogen toe en slikte. Ik zou er alles aan doen om mee zijn zusje te gaan zoeken." Is er.. nog iets dat je wil vertellen?" Vroeg ik zacht en keek hem weer aan.

Ik keek even naar Samantha en slikte moeizaam. 'Ik ben er nog niet klaar voor om je dat andere te vertellen.' fluisterde ik zacht geheel naar waarheid. Ik keek weg van haar ogen. 'Sorry.' zei ik tegen haar. Ik begon op haar te lijken vond ik. Telkens sorry zeggen.

Ik begreep hem volkomen, ik had ook dingen die ik liever nu nog niet zei, maar pas later. Ik glimlachte en knikte zachtjes. "Geen probleem. Laat me maar iets weten wanneer je dat wel bent." Fluisterde ik zachtjes. Ik hield hem nog steeds stevig vast en legde mijn hoofd weer op zijn borstkas. Hij mocht zijn tijd nemen, ik had alle tijd..

'Dankje.' zei ik zacht tegen haar. Ik wilde het zo snel mogenlijk vertellen want binnenkort was ik een vampier, die niet hoefde te slapen, eten, drinken of ademhalen. Ik zou nog net iets beter zien en horen en was waarschijnlijk nog net iets sneller met mijn zwaard. Waar was die eigenlijk en ik keek even om me heen.

Ik beet zachtjes op mijn lippen en opende weer mijn ogen, keek Yumi glimlachend aan. "Sorry van die.. euhrm.. Stoel." Fluisterde ik zachtjes. Ik voelde me schuldig. "Het was niet echt zo bedoelt.." Dat was nu een voorbeeld van dingen waaraan ik kon denken als ik woedend was. Het gedacht alleen al zou maar in mijn hoofd moeten komen, of het deed wat ik vroeg;

Ik keek Samantha aan en glimlachte even waarna ik een blik op Akio wierp. Het moest erg voor hem zijn om niet te weten waar je aan toe was. Leefde zijn zusje nog, of niet? Ik slikte. Ik had tenminste zekerheid, ik wist het zeker en ik kon het me niet meer af vragen. Het waren misschien harde feiten, maar het waren feiten. Bij Akio zijn zusje was geen enkel feit te vinden. Ik hield diep adem en dacht na.

Ik keek even naar de stoel en haalde mijn schouders op. 'Ik, ik ga even mijn zwaard halen.' zei ik rustig.Ik streelde Samantha's haar even en keek haar kort even aan. Mijn zwaard, ondanks dat hij van ijs was kon ik daar niet rustig begraven, en zeker omdat het wezen mijn vaders zwaard had. Dat was niet zomaar een kopie geweest want hoe goed hij het ook kon, dat kopieren, dat was een zwaard vn mijn vader door de tekens en de energie die er doorheen stroomde.

Ik keek even naar Akio. "Wil je dat ik hem anders haal?" Ik slikte. "Dan kan je bij Samantha blijven." Ik glimlachte even en keek toen van Samantha naar Akio. Ik begreep het wel als hij hem zelf wou houden, maar het was maar een voorstel. Ik hield diep adem en slikte even.

Ik glimlachte toen Yumi dat voorstelde maar schudde vaagjes mijn hoofd. "Met mij hoef je geen rekening te houden hoor." Zei ik zachtjes. Ik legde nog kort even mijn hand in zijn middel maar liet die toen wel wegzakken. "Ik red me wel." Dat monster zou niet meer terugkomen.. Allesinds, dat dacht ik toch.

Ik schudde mijn hoofd. 'Ik haal hem zelf even.' zei ik tegen Yumi. Ik drukte een kus op Samantha's voorhoofd en stond toen op. Ik keekeven rond maar wist al snel weer waar ik heen moest. 'Tot straks.' zei ik maar toen ik in de deur opening stond en ik liep weg, naar buiten toe.

Ik glimlachte toen ik zijn zachte lippen tegen mijn voorhoofd voelde en keek hoe hij naar de deuropening stapte. "Wees voorzichtig." Riep ik nog na en zuchtte toen. Ik keek naar Yumi en haalde eens diep adem. "Sorry.." Zei ik zachtjes. "Sorry dat ik zo.. deed." Ik keek een beetje moeilijk. "Het was niet mijn bedoeling geweest om die stoel.. het gebeurde gewoon... Ik dacht alleen dat het.." Mijn hand dat zogoed als verstopt zat in mijn mouw, maar dat ik nog met een paar vingers vast hield, drukte ik zachtjes tegen mijn voorhoofd. "Je snapt me wel.." Bracht ik uit.

Ik keek haar aan en glimlachte even waarna ik knikte. Eerlijk gezegt snapte ik haar niet helemaal, maar dat kwam misschien omdat ik persoonlijk nog nooit echt liefde voor iemand gevoeld had. "Het is goed," zei ik zachtjes. Ik kon me het wel voorstellen.

Ik sloot mijn ogen en zoog mijn longen eens vol lucht. Ondanks ik wist dat Akio zijn plan kon trekken, was ik alsnog zeer bang dat er hem iets zou overkomen.. Ik streek wat haar uit mijn gezicht en keek naar de grond. Mijn maag knorde en ik had honger. Reuze honger. Normaal zouden we onderhand al aan het eten moeten zijn, of ik toch. Maar ik wou hier niet weg. Ik was gewoon te bang dat er iets zou gebeuren met Akio en dat ik er dan niet optijd zou kunnen zijn.

Ik was niet lang weggeweest en liep de ziekenzaal weer in. Ik probeerde mijn gezicht neutraal te houden maar eigenlijk was ik erg somber. Ik keek even rond en glimlachte kort toen ik Samantha zag. 'Sam..'mompelde ik zacht waardoor er een kleine glimlach op mijn lippen verscheen. Ik keek even naar Yumi en knikt kort. Ik wist niet zeker of ik haar mijn bloed nog kon laten drinken en of dat woord voor mij gelde.

Ik kon het niet laten of ik begon meteen te glimlachen. Ergens begon het een gewoonte te worden, hel te knuffelen enzo, dus kon ik het niet laten om weer naar hem toe te stappen. "Ik maakte me zorgen." Fluisterde ik oprecht, en sloeg weer mijn armen rond zijn middel heen. Als hij nog iets langer was weggebleven zou ik denk ik naar hem toe zijn gelopen. Ik drukte kort mijn lippen tegen zijn nek en zuchtte. Opnieuw hoorde ik mijn maag knorren en kromp ik in elkaar.

Ik sloeg mijn armen om Sam heen en glimlachte toen ik haar maag hoorde. 'Honger?' vroeg ik haar. Zelf had ik dat eigenlijk niet maar waarschijnlijk zou ik toch wel een beetje eten. Ik zorgde dat het zwaard haar niet raakte aangezien er niks omheen zat. 'Je hoeft je geen zorgen om mij te maken..' zei ik wat later met een glimlach.

Ik glimlachtte toen hij het opmerkte en legde mijn hand op mijn maag. "Ja.. Ik heb al een tijdje niet meer gegeten." Lachtte ik. Ook merkte ik op dat hij een ander zwaard bij had.. Ik beet zachtjes op mijn lippen en fronstte. Ik keek hem weer aan en slikte. "Dat kun je mij niet verbieden hoor. Ik maak me constant zorgen om jou." Grijnsde ik.

'Dat moet je niet doen, ik wil niet zorgverwekkend zijn.' zei ik met een grijns. Ik keek Sam even aan en glimlachte. 'Zullen we wat eten? En met we bedoel ik jij want ik heb geen honger.' zei ik met een kleine grijns. Ik duwde mijn zwaard wat naar achter en moest er zo snel mogenlijk een hoes voor hebben wist ik.

Pas nu merkte ik op hoe voorzichtig hij was met het zwaard. "Wel euhrm.. Wat dacht je van een broodje?" Vroeg ik en keek weer even naar het zwaard. Ik fronstte en slikte. "Akio?" Vroeg ik zachtjes. "Waarom.." Ik slikte en stak mijn hand uit naar het zwaard, alsof ik het wou aanraken.. "Wat is er met het zwaard?"